Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Γιατί δε με ακούνε οι μέλλουσες μαμάδες;

Γιατί δε με ακούνε οι μέλλουσες μαμάδες;
Ερώτημα ρητορικό και μάλλον αναπάντητο.
Έγινα μαμά πριν 3 χρόνια και 2 μήνες (περίπου) για πρώτη φορά και αναγκαστικά έμαθα στου κασίδη το κεφάλι! Παρ᾽ όλες τις προσπάθειές μου να ενημερωθώ από τους επαγγελματίες υγείας στην πόλη που έμενα τότε, δυστυχώς, δεν κατάφερα και πολλά πράγματα. Οι προσπάθειές μου έμειναν άκαρπες, διότι υπήρχε έλλειψη προσωπικού στο νοσοκομείο και δεν υπήρχαν προφανώς αρκετές μαίες για να γίνουν μαθήματα ψυχοπροφυλακτικής. Στα συνεχόμενα τηλεφωνήματά μου, η απάντηση ήταν σταθερή: πάρτε την άλλη βδομάδα, ίσως.....
Ώσπου ἐφτασα στην 36η εβδομἀδα και η απάντηση ήταν: Τὠρα είναι αργά. Δεν μπορείτε πλέον να παρακολουθήσετε τα μαθήματα (ποια μαθήματα; αυτά που δεν θα γίνονταν ούτως ή άλλως)......
Σε άλλη ανάρτηση θα αναπτύξω περισσότερο το θέμα των επαρχιακών νοσοκομείων και των ελλείψεών τους (γι᾽ αυτό και χάριν συντομίας προς το παρόν θα το προσπεράσω).

Οι γνώσεις μου βασίστηκαν στο internet και σε μερικές φίλες που μέσω e-mail μου έδωσαν κάποιες πληροφορίες. Έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, αλλά έμαθα κάποια πράγματα.

Αυτές τις όποιες γνώσεις προσπαθώ να μεταφέρω (είπαμε γνωστός ξερόλας!) σε φίλες μου που πρόκειται να γίνουν για πρώτη φορά μανούλες και τα έχουν -προφανώς και απολύτως λογικώς- χαμένα. Άδικος κόπος!!! Αν και βρίσκονται στην Αθήνα, δεν ενδιαφέρθηκαν καθόλου να παρακολουθήσουν μαθήματα ψυχοπροφυλακτικής και θεώρησαν ότι ο θηλασμός είναι κάτι εύκολο που μπορεί να τους δείξει η μαμά τους. Οι προτροπἐς μου να ζητήσουν βοήθεια από κάποιον ειδικό, φυσικά από το ένα αυτί μπήκαν και από το άλλο βγήκαν και οι δικές μου συμβουλές πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων.

Δεν τις κακολογώ. Έτσι νόμιζαν ότι έκαναν το καλύτερο για τα παιδιά τους.

Το θέμα είναι ότι εκ των υστέρων ήρθαν στα λόγια μου και αναγνὠρισαν εκτός των άλλων και τις δικἐς μου καλές προθέσεις και την αναγκαιότητα όσων έλεγα και πρότεινα.

Και δεν είναι θέμα εγωισμού. Να πω δηλαδή ότι χαίρομαι που ήρθαν έτσι τα πράγματα και ταλαιπωρήθηκαν και δυσκολεύτηκαν κι αυτές όπως εγώ;;;;
Σε καμία περίπτωση. Δεν καταλαβαίνω όμως : γιατί δεν με ακούσαν όταν ήταν καιρός;;;

2 σχόλια:

  1. Έτσι πρέπει...Είτε πεις κάποια πράγματα είτε όχι, πρέπει κάποιοι ανθρωποι να περάσουν αυτή τη διαδικασία για να μάθουν μόνοι. Δεν ξέρω αν αυτό τους δίνει "σοφία", ωριμότητα ή κάτι άλλο. Αλλά πρέπει. Είναι η διαδικασία που τους δίνει τη δύναμη να προχωρήσουν στο γονεϊκό τους ρόλο...Προσωπικά, μετά από 2 παιδιά (3,5 ετών και 15 μηνών) ΔΕ δίνω καμία συμβουλή σε κανέναν, παρά μόνο ΑΝ με ρωτήσει και πάντα ξεκινώ με τη φράση "σε μένα δούλεψε αυτό..." ή "από τη δική μου εμπειρία..." Όλα τα άλλα τα αφήνω να τα βρουν μόνες τους, όποιος θέλει ρωτάει/ψάχνει και βρίσκει. Όποιος δε θέλει, ό,τι και να του πεις, από το ένα αυτί θα μπει και από το άλλο θα βγει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φωτεινή κι εγώ πιστεύω ότι η μητρότητα κατακτιέται σιγά σιγά και με κόπο. Δεν είναι χάπι να στο δώσουν έτοιμο και να αποκτήσεις ξαφνικά όλες τις γνώσεις πάνω στο θέμα. Άλλα θα ήθελα να με είχε βοηθήσει κι εμένα κάποιος περισσότερο τον καιρό που ήμουν έγκυος και είχα τόσες απορίες και στη συνέχεια όταν είχα ένα τόσο δα μωράκι στην αγκαλιά μου και χρειαζόμουν κάποιες συμβουλές από ειδικούς ή μη ειδικόυς και δεν τις είχα. Γι᾽ αυτό το λόγο θεώρησα πως αν μπορούσα να βοηθήσω κάποια νέα μανούλα, έπρεπε να τουλάχιστον να το προσπαθησω.... Η δική σου στάση είναι απόλυτα σωστή, δε διαφωνώ. Όποιος θέλει πλέον ρωτάει και βρίσκει. Ειδικά στις μέρες μας με το ίντερνετ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όλα είναι διαθέσιμα.
      Είδα και στο προηγούμενο σχόλιό σου ότι είσαι στην Καβάλα και τα παιδιά μας έχουν ακριβώς τις ίδιες ηλικίες (3,5 στα 4 ο μεγάλος μου και 15 μηνών η μικρή μου) και πολύ χάρηκα! Καλώς σε βρήκα κι εγώ και ελπίζω να τα πούμε από κοντά!

      Διαγραφή