Μετακόμιση στην Καβάλα για δεύτερη φορά.
Την πρώτη φορά όμως ήταν όλα πιο εύκολα, νιόπαντρη, γεμάτη ελπίδες και όνειρα για το μέλλον με τον άντρα μου σε αυτήν την όμορφη πόλη... γεμάτη αισιοδοξία!
Όλα ήταν πιο εύκολα. Είχα να κουβαλήσω μόνο τον εαυτό μου και τα λιγοστά μου υπάρχοντα σε ένα σπίτι άδειο. Τα πράγματα μου όλα χωρούσαν στο μικρό μου αυτοκινητάκι: ρούχα, βιβλία, το πρώτο μου στερεοφωνικό (μικρό και χαριτωμένο, η πρώτη μου αγορά), το laptop μου και τα φωτογραφικά μου άλμπουμ.
Όλη μου η ζωή σε ένα opel corsa.
Φτιάξαμε το σπίτι μας, αγοράσαμε τα έπιπλα που μας αρέσανε, το διακοσμήσαμε σύμφωνα με το δικό μας γούστο και πιστέψαμε πως ξεκινούσε η δική μας ονειρεμένη διαδρομή.
Όμως, αλλιώς τα λογαριάζαμε εμείς και αλλιώς τα έφερε η ζωή. Ο Δημήτρης μου δεν πήρε την πολυπόθητη απόσπαση κι εγώ έμεινα μόνη μου σε μια πόλη που δεν ήξερα κανέναν σχεδόν, με κομμένες φτερούγες. Κλάματα, ατελείωτα τηλέφωνα, ταξίδια του άντρα μου με το κτελ κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο Αθήνα-Καβάλα-Αθήνα (και καμιά φορά και κάθε σαββατοκύριακο αν με άκουγε να κλαίω στο τηλέφωνο)..... Ευτυχώς γρήγορα γνώρισα από το σχολείο συναδέλφους στην ηλικία μου, άτομα που ταιριάξαμε και ελαφρώσαν την μοναξιά μου!
Ένας χρόνος μακρυά και τελικά η απόφαση να γυρίσω πίσω στην Αθήνα.
Ξανά το corsa έκανε χρέη μεταφορέα και επέστρεψα στα γνώριμα εδάφη με λύπη, γιατί πια αυτή την πόλη την είχα αγαπήσει.
Και ένα χρόνο μετά έρχεται η πολυπόθητη απόσπαση και ξαναγυρίζουμε στην Καβάλα, όχι πια δύο, αλλά τρεις, καθώς στα σπλάχνα μου είχε ήδη φυτευθεί ο Παύλος μου, το λουλουδάκι μου. Έφυγα από την Αθήνα έγκυος τριών μηνών με το αεροπλάνο (το κορσάκι το είχε ήδη πάρει ο Δημήτρης μου ένα μήνα πριν στην Καβάλα).
Όμως, είπαμε τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα θέλουμε. Στο χρόνο πάνω επιστρέφουμε στην Αθήνα, με δύο αυτοκίνητα, μιας και το corsa δε μας χωρούσε πια και μένουμε για δυόμιση χρόνια. Στην οικογένειά μας προστέθηκε εν τω μεταξὐ και η Άννα, το αστεράκι μου.
Και τώρα εν μέσω κρίσης και δύσκολων καιρών πάρθηκε η απόφαση για μια νέα μετακόμιση...
Ξέρω, αν μέχρι τώρα δε βαρεθήκατε να διαβάζετε την ιστορία μας, θα έχετε ήδη μαντέψει για πού!!! Μα φυσικά στην Καβάλα. Μόνο που αυτή την φορά δεν μας έφτασαν τα δύο αυτοκίνητα, αλλά νοικιάσαμε και ένα φορτηγάκι για την μεταφορά της τετραμελούς μας οικογένειας και πάλι έμειναν ένα σωρό πράγματα πίσω, που θα έρχονται λίγα λίγα με το κτελ ή με όποιον συγγενή έρχεται να μας επισκεφθεί. Τα υπάρχοντά μας (όσα είχαμε αγοράσει στην Αθήνα, για να στήσουμε ένα δεύτερο σπίτι αυτά τα 2 1/2 χρόνια) τα μοιράσαμε σε συγγενείς και φίλους. Τι να τα κάναμε; το σπίτι μας ήταν έτοιμο και μας περίμενε έξι ολόκληρα χρόνια (χωρίς να μετράμε τον ένα χρόνο που καταφέραμε να μείνουμε) να έρθουμε και να το γεμίσουμε με την καθημερινή μας παρουσία, με τα γέλια μας και τις φωνές μας, με τα κλάματα και τα ξενύχτια μας, με τη ρουτίνα αλλά και τις μικροεκπλήξεις μας!
Και βρέθηκα εδώ με ένα νήπιο τρεισήμιση χρονών κι ένα μωρό δεκατεσσάρων μηνών, πελαγωμένη, περικυκλωμένη από κούτες και βαλίτσες όλων των μεγεθών χωρίς να ξέρω από πού να ξεκινήσω.... Αυτή τη φορά ταξίδεψαν μαζί μας μέχρι και οι αγαπημένες μας γλάστρες, ο ιβίσκος μας, το χρυσάνθεμο του Παύλου, η αζαλέα της Άννας... Τις υπόλοιπες τις αφήσαμε στην αδερφή μου μαζί με τους καναπέδες μας και μερικά ακόμα μικροέπιπλα.
Τα υλικά αγαθά τα έβαλα σχετικά γρήγορα σε τάξη. Ξεκαθάρισα ποια πράγματα θα κρατήσουμε, ποια θα δώσουμε, ποια δεν αξίζει να κρατηθούν. Αυτό που πρέπει τώρα να φροντίσω είναι να αλλάξω τη σκέψη μου. Να αρχίσω να σκέφτομαι θετικά. Να πάψω πια να μιζεριάζω με τα δελτία ειδήσεων, να δώσω ένα καινούριο εύθυμο τόνο στην καθημερινότητά μας. Δεν είναι εύκολο. Αλλά πρέπει να το κάνω. Όχι τόσο για μένα, αλλά για την οικογένειά μου, για τον άντρα μου και για τα παιδιά μου. Να ξεκαθαρίσω ό,τι δεν μου πάει, ό,τι δεν μου ταιριάζει, ό,τι δεν χωράει στη ζωή μας και να το πετάξω. Να διώξω αυτά που μας στεναχωρούν και να ατενίσω τη ζωή με ανανεωμένη διάθεση και ελπίδα!!! Και θα το κάνω. Είναι ώρα για δραστικές αλλαγές και αποφάσεις!
Ευχηθείτε μας καλή δύναμη και καλή νέα αρχή στην πανέμορφη πόλη μας - κάθε θετική σκέψη μετράει!
Την πρώτη φορά όμως ήταν όλα πιο εύκολα, νιόπαντρη, γεμάτη ελπίδες και όνειρα για το μέλλον με τον άντρα μου σε αυτήν την όμορφη πόλη... γεμάτη αισιοδοξία!
Όλα ήταν πιο εύκολα. Είχα να κουβαλήσω μόνο τον εαυτό μου και τα λιγοστά μου υπάρχοντα σε ένα σπίτι άδειο. Τα πράγματα μου όλα χωρούσαν στο μικρό μου αυτοκινητάκι: ρούχα, βιβλία, το πρώτο μου στερεοφωνικό (μικρό και χαριτωμένο, η πρώτη μου αγορά), το laptop μου και τα φωτογραφικά μου άλμπουμ.
Όλη μου η ζωή σε ένα opel corsa.
Φτιάξαμε το σπίτι μας, αγοράσαμε τα έπιπλα που μας αρέσανε, το διακοσμήσαμε σύμφωνα με το δικό μας γούστο και πιστέψαμε πως ξεκινούσε η δική μας ονειρεμένη διαδρομή.
Όμως, αλλιώς τα λογαριάζαμε εμείς και αλλιώς τα έφερε η ζωή. Ο Δημήτρης μου δεν πήρε την πολυπόθητη απόσπαση κι εγώ έμεινα μόνη μου σε μια πόλη που δεν ήξερα κανέναν σχεδόν, με κομμένες φτερούγες. Κλάματα, ατελείωτα τηλέφωνα, ταξίδια του άντρα μου με το κτελ κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο Αθήνα-Καβάλα-Αθήνα (και καμιά φορά και κάθε σαββατοκύριακο αν με άκουγε να κλαίω στο τηλέφωνο)..... Ευτυχώς γρήγορα γνώρισα από το σχολείο συναδέλφους στην ηλικία μου, άτομα που ταιριάξαμε και ελαφρώσαν την μοναξιά μου!
Ένας χρόνος μακρυά και τελικά η απόφαση να γυρίσω πίσω στην Αθήνα.
Ξανά το corsa έκανε χρέη μεταφορέα και επέστρεψα στα γνώριμα εδάφη με λύπη, γιατί πια αυτή την πόλη την είχα αγαπήσει.
Και ένα χρόνο μετά έρχεται η πολυπόθητη απόσπαση και ξαναγυρίζουμε στην Καβάλα, όχι πια δύο, αλλά τρεις, καθώς στα σπλάχνα μου είχε ήδη φυτευθεί ο Παύλος μου, το λουλουδάκι μου. Έφυγα από την Αθήνα έγκυος τριών μηνών με το αεροπλάνο (το κορσάκι το είχε ήδη πάρει ο Δημήτρης μου ένα μήνα πριν στην Καβάλα).
Όμως, είπαμε τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα θέλουμε. Στο χρόνο πάνω επιστρέφουμε στην Αθήνα, με δύο αυτοκίνητα, μιας και το corsa δε μας χωρούσε πια και μένουμε για δυόμιση χρόνια. Στην οικογένειά μας προστέθηκε εν τω μεταξὐ και η Άννα, το αστεράκι μου.
Και τώρα εν μέσω κρίσης και δύσκολων καιρών πάρθηκε η απόφαση για μια νέα μετακόμιση...
Ξέρω, αν μέχρι τώρα δε βαρεθήκατε να διαβάζετε την ιστορία μας, θα έχετε ήδη μαντέψει για πού!!! Μα φυσικά στην Καβάλα. Μόνο που αυτή την φορά δεν μας έφτασαν τα δύο αυτοκίνητα, αλλά νοικιάσαμε και ένα φορτηγάκι για την μεταφορά της τετραμελούς μας οικογένειας και πάλι έμειναν ένα σωρό πράγματα πίσω, που θα έρχονται λίγα λίγα με το κτελ ή με όποιον συγγενή έρχεται να μας επισκεφθεί. Τα υπάρχοντά μας (όσα είχαμε αγοράσει στην Αθήνα, για να στήσουμε ένα δεύτερο σπίτι αυτά τα 2 1/2 χρόνια) τα μοιράσαμε σε συγγενείς και φίλους. Τι να τα κάναμε; το σπίτι μας ήταν έτοιμο και μας περίμενε έξι ολόκληρα χρόνια (χωρίς να μετράμε τον ένα χρόνο που καταφέραμε να μείνουμε) να έρθουμε και να το γεμίσουμε με την καθημερινή μας παρουσία, με τα γέλια μας και τις φωνές μας, με τα κλάματα και τα ξενύχτια μας, με τη ρουτίνα αλλά και τις μικροεκπλήξεις μας!
Και βρέθηκα εδώ με ένα νήπιο τρεισήμιση χρονών κι ένα μωρό δεκατεσσάρων μηνών, πελαγωμένη, περικυκλωμένη από κούτες και βαλίτσες όλων των μεγεθών χωρίς να ξέρω από πού να ξεκινήσω.... Αυτή τη φορά ταξίδεψαν μαζί μας μέχρι και οι αγαπημένες μας γλάστρες, ο ιβίσκος μας, το χρυσάνθεμο του Παύλου, η αζαλέα της Άννας... Τις υπόλοιπες τις αφήσαμε στην αδερφή μου μαζί με τους καναπέδες μας και μερικά ακόμα μικροέπιπλα.
Τα υλικά αγαθά τα έβαλα σχετικά γρήγορα σε τάξη. Ξεκαθάρισα ποια πράγματα θα κρατήσουμε, ποια θα δώσουμε, ποια δεν αξίζει να κρατηθούν. Αυτό που πρέπει τώρα να φροντίσω είναι να αλλάξω τη σκέψη μου. Να αρχίσω να σκέφτομαι θετικά. Να πάψω πια να μιζεριάζω με τα δελτία ειδήσεων, να δώσω ένα καινούριο εύθυμο τόνο στην καθημερινότητά μας. Δεν είναι εύκολο. Αλλά πρέπει να το κάνω. Όχι τόσο για μένα, αλλά για την οικογένειά μου, για τον άντρα μου και για τα παιδιά μου. Να ξεκαθαρίσω ό,τι δεν μου πάει, ό,τι δεν μου ταιριάζει, ό,τι δεν χωράει στη ζωή μας και να το πετάξω. Να διώξω αυτά που μας στεναχωρούν και να ατενίσω τη ζωή με ανανεωμένη διάθεση και ελπίδα!!! Και θα το κάνω. Είναι ώρα για δραστικές αλλαγές και αποφάσεις!
Ευχηθείτε μας καλή δύναμη και καλή νέα αρχή στην πανέμορφη πόλη μας - κάθε θετική σκέψη μετράει!
Καλησπέρα!Σε "βρήκα" από τη μάγισσα...Μπήκα στο blog σου, διάβασα την ανάρτηση "απογοήτευση", δε σχολίασα, προχώρησα παρακάτω και είδα "βόλτα στην παραλία" και από κάτω μια εικόνα...Και σκέφτομαι "πλάκα κάνεις!" Αυτή η εικόνα μου είναι τόσο γνώριμη...Την έχω δει τόσες φορές από κοντά και δεν το πιστεύω ότι τη βλέπω σε μια φωτό σε ένα blog μιας άγνωστης κοπέλας!Είναι η Καβάλα μας!Και προχωρώ ένα κλικ παρακάτω και διαβάζω Αθήνα-Καβάλα-Αθήνα-Καβάλα...Δε χρειαζόταν φυσικά επιβεβαίωση, η εικόνα μου τα είχε "πει" όλα. Καλώς σε βρήκα!
ΑπάντησηΔιαγραφή