Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Απογοήτευση

Απογοήτευση....
Ξημέρωσε ακόμα μια μέρα που το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι αυτή η λέξη.
Ούτε ¨γιατί;¨ ούτε ¨γιατί σε μένα;¨.... Μόνο απογοήτευση.

Δεν ξέρω αν όποιος διαβασει αυτές τις γραμμές ενδιαφέρεται πραγματικά να διαβάσει τέτοιες σκέψεις πρωί πρωί ή να γίνει κοινωνός της δικής μου κατάστασης, όμως πρέπει κάπου να εξωτερικεύσω αυτά που νιώθω και να αδειάσω από μέσα μου όλη αυτή την πίκρα. Για να μπορέσω στη συνέχεια να πάρω αγκαλιά τα παιδάκια μου, να παίξω μαζί τους, να τραγουδήσω, να τα γεμίσω φιλιά χωρίς να σκέφτομαι η μαμά πονάει, η μαμά δεν μπορεί, η μαμά είναι άρρωστη. Χωρίς να τα γεμίζω ενοχές που δεν μπορώ να τα αγκαλιάσω πολύ ώρα, που δεν μπορώ να  ¨παλέψω¨ με τον μεγάλο ή δεν μπορώ να κρατήσω στα πόδια μου την μικρή μου χορεύτρια όταν μου αφιερώνει τις πιο όμορφες φιγούρες!

Και όχι δεν έχω καμία σοβαρή αρρώστια. Όλα είναι θέμα μυαλού. Ψυχοσωματικό λέει ο γιατρός. Όμως εγώ δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου. Είναι εκεί μέσα κλειδωμένο και έχει πετάξει και τα κλειδιά στα Τάρταρα.

Διαβάζω τα χαρούμενα, γεμάτα όμορφες εικόνες blogs, τις τρυφερές και πολύχρωμες αναρτήσεις και προσπαθώ - πραγματικά προσπαθώ - να κλέψω κάτι από αυτή την χαρά, να την κάνω δική μου, να διώξω τις μαύρες σκέψεις και τα αφόρητα βαριά συναισθήματα που με καταπλακώνουν... Αλλά δεν μπορώ. Συγνώμη που δεν μπορώ να είμαι κι εγώ χαρούμενη. Συγνώμη που αισθάνομαι σήμερα τον κόσμο μου να καταρρέει.
Σήμερα... το μόνο που μπορώ να ελπίζω είναι το αύριο. Αλλά φοβάμαι. Κι αν το αύριο είναι χειρότερο από το σήμερα; Κι αν όχι μόνο τίποτα δεν αλλάξει, αλλά αντίθετα χειροτερέψει;

Δεν ξέρω αν πρέπει να μοιράζομαι όλες αυτές τις σκέψεις μου εδώ. Αλλά αυτές είναι η αλήθεια μου και κάπου πρέπει να την πω. Ευχαριστώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου