Πρώτη μέρα στο σχολείο

Επίσημα δεν είναι η πρώτη μέρα της επιστροφής μου στο σχολείο. Επέστρεψα τον Ιούνιο, αλλά δεν είναι το ίδιο να πηγαίνεις στο τέλος της χρονιάς, όταν έχουν μείνει μόνο οι επιτηρήσεις και η άχαρη γραφική εργασία, και το ίδιο να ξεκινάς το Σεπτέμβρή με όλη την αγωνία, την προσμονή και το δημιουργικό άγχος της νέας σχολικής χρονιάς.
Ακόμα κι αν τα παιδιά δεν έχουν έρθει να γεμίσουν με τις φωνές τους το σχολείο. Ακόμα κι αν οι αίθουσες είναι άδειες. Κι αν η αυλή στέκει έρημη. Όλα φωνάζουν πως σε λίγο αυτή η ερημιά θα εξαφανιστεί και οι τάξεις, η αυλή, το σχολείο θα πλημμυρίσουν από παιδιά, χαρούμενα παιδιά που θα ξαναβρούν τους φίλους τους, τη γνώριμη τάξη τους και ακόμα ακόμα και τους καθηγητές τους.
Είναι πολύ έντονο το συναίσθημα της νοσταλγίας που με έχει κυριεύσει μετά από δύο χρόνια απουσίας από τις σχολικές αίθουσες.
Νιώθω κι εγώ όπως οι μαθητές μου, ανυπομονησία και φόβο, χαρά και αγωνία, άγχος και ταυτόχρονα ανακούφιση που ήρθε επιτέλους ο Σεπτέμβριος. Μετά από ένα γεμάτο καλοκαίρι με τα σκαμπανεβάσματά του, τις όμορφες αλλά και τις όχι τόσο όμορφες στιγμές περιμένω με το ίδιο συναίσθημα, που είχα πριν 7 χρόνια όταν πρωτοδιορίστηκα, τον αγιασμό της Δευτέρας!
Καλή αρχή να έχουμε και ακόμη καλύτερη συνέχεια!