Σήμερα, άλλη ανάρτηση ξεκίνησα να κάνω, αλλά τα έσβησα όλα και άρχισα από την αρχή, γιατί άλλα υπολόγιζα να γράψω κι άλλες εικόνες ξεπηδάνε μπροστά μου, άλλες λέξεις, άλλα γεγονότα.
Σήμερα, επισκεφθήκαμε τον παλιό μου διευθυντή, τον κύριο Κώστα. Πήγαμε στο σπίτι του στη Μουσθένη Καβάλας μια αντιπροσωπεία τεσσάρων καθηγητών. Πήγαμε εκεί να τον δούμε, γιατί για πρώτη φορά ύστερα από τέσσερις μήνες θα γύριζε στο σπίτι του για μία ημέρα.
Τέσσερις μήνες πριν υπέστη ένα βαρύτατο εγκεφαλικό που τον άφησε παράλυτο από τη δεξιά πλευρά και επηρέασε και την ομιλία του, χωρίς όμως να βλάψει στο ελάχιστο το μυαλό του. Για τέσσερις μήνες βρίσκεται σε ένα κέντρο αποκατάστασης στη Δράμα και έχει ήδη σημειώσει αξιοθαύμαστες προόδους στην ομιλία και αν και βρίσκεται ακόμα σε αναπηρικό καροτσάκι προσπαθεί και σιγά σιγά καταφέρνει να περπατήσει με τη βοήθεια ενός μπαστουνιού και ενός ανθρώπου να τον υποβαστάζει.
Η χαρά που πήρε, δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Ο άνθρωπος αυτός έχει αφιερώσει όλη τη ζωή του στο σχολείο και παρόλο που θα μπορούσε να βγει στη σύνταξη ήδη εδώ και δύο χρόνια εκείνος παρέμεινε στο πόστο του, μη ξέροντας τι άλλο θα μπορούσε να κάνει πέραν του να διδάσκει. Προς Θεού, δεν τον αγιοποιώ, ούτε τον εξιδανικεύω. ´Εχει πολλά ελλαττώματα ως διευθυντής και ως άνθρωπος, αλλά έχει και μια γνήσια, αληθινή, βαθιά αγάπη για τα παιδιά και για τη μάθηση. Ακόμη και τώρα, η έννοια του ήταν πότε θα μπορέσει να ξαναπάρει άδεια από τους γιατρούς, για να έρθει να δει τα παιδιά, το σχολείο. Ρώτησε πρώτα για τα παιδιά και στη συνέχεια για τους υπόλοιπους καθηγητές και δεν έπαψε στιγμή να μας εύχεται και να μας υπενθυμίζει ότι το σημαντικότερο αγαθό είναι η υγεία.
Όμως, αυτή η ανάρτηση δεν αφορά μόνο τον πρώην διευθυντή μου, αλλά και την αφανή ηρωίδα που βρίσκεται πίσω από αυτή την αργή αλλά σταθερή ανάρρωσή του. Τη γυναίκα του αδερφού του. Όταν έμαθα για το εγκεφαλικό, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα, ήταν ότι δε θα είχε κανέναν να τον φροντίσει, καθώς είναι ανύπαντρος. Έκανα λάθος. Η γυναίκα αυτή, χήρα του αδερφού του, τον φροντίζει όσο κανείς άλλος. Η ίδια έχει φροντίσει και την μικρότερη αδερφή της, που έπαθε επίσης εγκεφαλικό στα 40 της χρόνια. Εχει θρηνήσει τον άντρα της πριν μερικά χρόνια και πριν ένα χρόνο τον ένα της γιο, ενώ ο άλλος γιος της δουλεύει σε πλοίο γκαζάδικο στη γραμμή Σιγκαπούρη - Κίνα. Και όμως, είναι εκεί δυνατή σα βράχος. Είναι το χέρι που υποβαστάζει τον κύριο Κώστα, το χέρι που βοηθά το παράλυτο πόδι να κουνηθεί. Είναι η φωνή που εμψυχώνει, η φωνή που πιέζει να κάνει ακόμη ένα βήμα, η φωνή που δεν τον αφήνει να παραιτηθεί. Είναι η φωνή της παρηγοριάς και η φωνή της έγνοιας που ρωτάει αν κρυώνει και θέλει τη ζακέτα του, αν κουράστηκε και θέλει να τον ανεβάσει στο δωμάτιό του ή αν θέλει να καθίσουν λίγο ακόμα στη βεράντα. Είναι εδώ.
Πολλές φορές στη ζωή μας μας τυχαίνουν απρόβλεπτες καταστάσεις, εξελίξεις και απρόοπτα που ούτε να φανταστούμε, δεν μπορούμε. Πολλές φορές τα χάνουμε και πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό. Θεωρούμε πιο σημαντικά άλλα πράγματα, όπως τα νούμερα και τους αριθμούς. Ο αριθμός του υπολοίπου μας στην τράπεζα, το νούμερο στο λογαριασμό της ΔΕΗ, η τιμή της βενζίνης, τα τροφεία του παιδικού σταθμού, το σύνολο στην απόδειξη του σούπερ μάρκετ και πάει λέγοντας.....
Όμως, οι άνθρωποι δεν μετριούνται με αριθμούς. Μετριούνται με την ψυχή τους και την παρουσία τους στις ζωές μας. Μετριούνται με το δόσιμό τους και την αφοσίωσή τους. Με την φροντίδα και την αγάπη. Μετριούνται με την καλημέρα και την καληνύχτα. Με το φιλί και την αγκαλιά. Μετριούνται με το εδώ.
Γλυκό φιλί για καληνύχτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου