"They were wrong" - Έκαναν λάθος

Πολλές φορές τα παιδιά στο σχολείο με ρωτάνε για τα δικά μου μαθητικά χρόνια. Θέλουν να μάθουν πώς ήταν το σχολείο όταν ήμουν εγώ μικρή, ποια ήταν τα αγαπημένα μου μαθήματα, πώς ήταν οι καθηγητές, αν πηγαίναμε εκδρομές και πού, πόσες ώρες διάβαζα την ημέρα ...... κι ένα σωρό άλλες ερωτήσεις που μόνο το μυαλό ενός 12χρονου - 15χρονου θα μπορούσε να σκεφτεί!

Απαντάω με χαρά και υπομονή σε όλες τις ερωτήσεις τους, όχι μόνο γιατί θέλω να ικανοποιήσω την έμφυτη περιέργειά τους,  αλλά και για να τους κάνω να νιώσουν πιο κοντά μου, να δεθούμε περισσότερο σαν τάξη, να με θεωρήσουν δικό τους άνθρωπο, χτίζοντας έτσι ένα κλίμα αλληλεγγύης (του στυλ: έχω περάσει κι εγώ από εκεί).

Ξεκινάω, λοιπόν, συνήθως κάπως έτσι: "Στον καιρό των παγετώνων.... δηλαδή στο δικό μου καιρό....." ή σε παραλλαγή: "Όταν χτιζόταν η Ακρόπολη κι εγώ πήγαινα σχολείο......." Εξασφαλίζοντας αρχικά τη θετική τους ανταπόκριση και το γέλιο τους που τρελαίνομαι να το ακούω. 

Η καίρια ερώτηση, λοιπόν, η οποία ξεφυτρώνει πάντα, είναι αν μου άρεσε το σχολείο. 

Η απάντησή μου είναι "Φυσικά! Μου άρεσε τόσο, που συνεχίζω ακόμα να πηγαίνω σχολείό!" Κατορθώνω να εισπράξω άλλο ένα κελαριστό γέλιο και πάμε στην επόμενη ερώτηση.

Όμως, λέω ψέματα. 

Το σχολείο δεν μου άρεσε. Τουλάχιστον όχι όλα όσα συνεπαγόταν το σχολείο. Μου άρεσαν τα μαθήματα, μου άρεσε η γνώση, μου άρεσε η μυρωδιά των καινούριων βιβλίων,  η ποίηση, η πεζογραφία, τα αρχαία ακόμα και τα μαθηματικά - τα λάτρευα!

Αλλά, δε μου άρεσε η σκληρότητα των συμμαθητών μου απέναντι στα πιο αδύναμα παιδιά. Κι όταν λέω πιο αδύναμα, εννοώ τα παχύσαρκα παιδιά, τα παιδιά με γυαλιά, τα παιδιά που δεν τα πήγαιναν καλά στα αθλήματα, τα παιδιά με κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό (π.χ. μεγάλη μύτη, σμιχτά φρύδια, πεταχτά αυτιά, σημάδια εκ γεννετής στο πρόσωπο ή στο σώμα σε εμφανές σημείο), τα παιδιά που δεν φορούσαν μάρκες, τα παιδιά - φυτά (δεν είμαι σίγουρη αν χρησιμοποιείται ακόμα ο όρος, αλλά έτσι έλεγαν στην εποχή μου τους καλούς μαθητές). Στην τελευταία κατηγορία ανήκα κι εγώ, ήμουν ένα φυτό και μισό, ή αλλιώς καλλιεργούσα και περικοκλάδες.

Δεν έφταιγα εγώ. Ως κόρη δασκάλου ήταν σχεδόν αναπόφευκτο να μου αρέσει το σχολείο.  Και να θέλω να είμαι καλή σε αυτό. Κι επειδή είχα μια οικογένεια που μου πρόσφερε άφθονη αγάπη και υποστήριξη, αντί να το βάλω κάτω έθεσα εαυτόν υπερασπιστή των αδύναμων και όσων κυρίως ήταν πιο ντροπαλοί, πιο συνεσταλμένοι, πιο φοβισμένοι από εμένα.....
Όχι ότι εμένα δεν με πλήγωναν τα λόγια τους, όχι ότι δεν άφηναν σημάδια στην παιδική μου ψυχούλα, όχι ότι δεν αναρωτιόμουν κάθε βράδυ σε τι τους είχα φταίξει και μου φέρονταν με αυτόν τον τρόπο. Απλά, είχα πάντα μια αγκαλιά που με περίμενε κάθε μέρα και με έκανε πιο δυνατή, την αγκαλιά της οικογένειάς μου.
Τα σχόλια όσο περνούσαν τα χρόνια στο Γυμνάσιο και το Λύκειο δεν ελλαττώθηκαν. Το ενάντιο μάλιστα. Όσο έβλεπαν ότι δεν με πτοούσαν, τόσο περισσότερο αύξαναν την ένταση και την κακία και τις προσβολές.
Στην τρυφερή ηλικία των 17 χρόνων, που τελείωσα το Λύκειο, σχεδόν είχα πιστέψει όλες τις κακίες τους, γιατί τόση ένταση και τόση εμμονή είχαν αρχίσει να λυγίζουν τις αντιστάσεις μου. Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να μπορέσω να ξεπεράσω αυτές τις κακίες και να βγάλω το αγκάθι τους από μέσα μου. Δεν μίλησα ποτέ για όλα αυτά σε κανέναν, παρά μόνο πολλά χρόνια αργότερα, γιατί τα παιδιά ... απλά δεν μιλάνε.

Όσο και να προσπαθώ να δικαιολογήσω αυτές τις συμπεριφορές, όσο και να βρίσκω ελαφρυντικά σε αυτούς τους συμμαθητές και συμμαθήτριές μου (γιατί το bulling δεν έχει φύλο), όσο και να λέω ότι τα παιδιά είναι σκληρά, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα ελαφρυντικό, καμιά δικαιολογία και δεν θα έπρεπε να υπάρχει καμία απολύτως ανεκτικότητα στο ρατσισμό, στον εκφοβισμό, στην θυματοποίηση.

Η προσωπική μου εμπειρία με κάνει πιο ευαίσθητη στο όλο θέμα και σήμερα από τη θέση της παιδαγωγού πλέον, προσπαθώ όσο μπορώ να προλάβω και να διορθώσω με όποιο τρόπο μπορώ όσα τέτοια περιστατικά bulling συναντώ στις τάξεις που διδάσκω.

Γιατί τα παιδιά σήμερα είναι ακόμη πιο σκληρά. Γιατί τα παιδιά σήμερα έχουν συνεχώς τέτοιες εικόνες μπροστά τους, ρατσισμού, εξευτελισμού από άνθρωπο σε άνθρωπο, κακοποίησης. Και τα παιδιά αντιγράφουν τους μεγάλους και επειδή είναι ακόμη σε ηλικία που δεν έχουν ακόμη διαμορφωμένο πλήρως το αξιακό τους σύστημα, είναι στο χέρι ημών των ενηλίκων να τους δείξουμε το σωστό με τη δική μας συμπεριφορά και όχι μόνο με τα λόγια. Είτε είμαστε γονείς είτε εκπαιδευτικοί έχουμε ευθύνη απέναντι στα παιδιά. Όχι μόνο τα θύματα, αλλά και τους θύτες. Γιατί κι αυτοί είναι παιδιά και αποζητούν συνήθως την προσοχή και την αποδοχή των ενηλίκων. Όταν δεν την παίρνουν, τότε την απαιτούν με αρνητικό τρόπο.


Το παρακάτω βίντεο αξίζει να προβληθεί σε όλα τα σχολεία μέσα στα πλαίσια της ενημέρωσης και της πρόληψης του φαινομένου του bulling. Ας είναι μια αφορμή για να μιλήσουμε ανοιχτά με τα παιδιά και να τα ακούσουμε πραγματικά!

Είσαι δημόσιος υπάλληλος; Θα έπρεπε να ντρέπεσαι!

- Είσαι δημόσιος υπάλληλος; Θα έπρεπε να ντρέπεσαι!

- Ναι, αλλά.....

- Πληρώνεσαι 800 - 900 €, όταν στον ιδιωτικό τομέα με το ζόρι παίρνουν 700 - 800 €!

- Ναι, αλλά.....

- Κάνεις απεργίες και διαδηλώσεις προκαλώντας πλήθος προβλημάτων και εμποδίζοντας τους πολίτες να ολοκληρώσουν τις υποθέσεις τους προς το δημόσιο!

- Ναι, αλλά.....

- Αφήνεις τα παιδιά εκτός τάξης και με ελλιπή μόρφωση! Στρέφεις τα παιδιά στα φροντιστήρια!

- Ναι, αλλά.....

- ´Εχεις 9 μήνες άδεια ανατροφής για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου, ενώ στον ιδιωτικό τομέα παίρνουν μόνο 6 μήνες (αν τους πάρουν) και στη συνέχεια δεν ξέρουν αν θα βρουν τη θέση τους ή αν θα τους απολύσουν με εύσχημη δικαιολογία το συντομότερο δυνατό!

- Ναι, αλλά.....

Ναι, ΑΛΛΑ:

- Μπήκα στο δημόσιο με γραπτό διαγωνισμό μέσω ΑΣΕΠ με την αξία μου και χωρίς να χαρίσω κανέναν ¨τενεκέ λάδι¨ ή να φιλήσω κατουρημένες ποδιές.

- Εγώ δεν παίρνω επίδομα αδείας, δώρο Χριστουγέννων και Πάσχα.

- Κάνω απεργία για όσα μας πνίγουν, για όσα μας επιβάλουν, για όσα μας στερούν εν ονόματι όλων εκείνων που δεν μπορούν να απεργήσουν.

- Παλεύω για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά όλου του κόσμου, τα δικά μου και τα δικά σου. Προσπαθώ να περάσω ένα μήνυμα - αίτημα για ένα καλύτερο σχολείο, για ένα καλύτερο πρόγραμμα σπουδών, για να μην υποχρεώνονται οι γονείς να πληρώνουν δύο φορές την ¨δωρεάν¨ παιδεία.

- Αυτό είναι το αυτονόητο και αναφαίρετο δικαίωμα κάθε μάνας, να είναι κοντά στα παιδιά της όταν τη χρειάζονται περισσότερο, τους πρώτους μήνες της ζωής τους και θα έπρεπε να δίνεται σε όλες τις γυναίκες αυτή η δυνατότητα. Ακόμα και στις ελεύθερες επαγγελματίες θα έπρεπε το κράτος να προβλέπει ένα επίδομα. Και επιτέλους ό,τι καλό υπάρχει στο δημόσιο τομέα θα έπρεπε να απαιτούμε να εφαρμοστεί και στον ιδιωτικό και όχι να κατηγορούμε με εμπάθεια τις μωρομάνες που έχουν το δικαίωμα να προσφέρουν στα παιδιά τους κάτι καλύτερο.

Και πόσα ακόμα ¨αλλά¨ τα οποία όμως δεν εισακούγονται μέσα στο κλίμα εμπάθειας και αγανάκτησης που μας πνίγει όλους. 

Δεν λέω ότι όλα είναι ρόδινα στο δημόσιο σήμερα και ότι δεν χρειάζονται αλλαγές!

Απλά λέω πως ό,τι γίνεται σήμερα στους δημοσίους υπαλλήλους σε λίγο καιρό θα εφαρμοστεί σε χειρότερο βαθμό και στους ιδιωτικούς.....

Και αντί να βγάζουμε ο ένας τα μάτια του άλλου, θα έπρεπε ενωμένοι να παλέψουμε για ένα καλύτερο και ασφαλέστερο μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας. 

Ζήτω οι αντιξοότητες!

Στο πρώτο έτος του Πανεπιστημίου μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η γνώση ότι οι κάτοικοι της ελληνικής ενδοχώρας ¨αναγκάστηκαν¨ να στραφούν στα νησιά του Αιγαίου πελάγους (και των υπολοίπων πελάγων εν προκειμένω) καθώς και στις ακτές της Μ. Ασίας και του Εύξεινου Πόντου, λόγω των δυσκολιών και των αντιξοοτήτων που συναντούσαν στην καθημερινή μάχη για την επιβίωση και την εξασφάλιση της τροφής. Ἐτσι δημιουργήθηκαν οι πρώτες αποικίες. Οι Έλληνες έγιναν εν συνεχεία δεινοί θαλασσοπόροι και κυριάρχησαν στη Μεσόγειο. 

Το ανήσυχο, λοιπόν, πνεύμα των Ελλήνων, το περιπετειώδες, το ανοιχτό και περίεργο (με την καλή έννοια) για καθετί καινούριο καθορίστηκε κατά μεγάλο βαθμό από το περιβάλλον στο οποίο βρέθηκαν να κατοικούν. 

Για παράδειγμα, οι Αιγύπτιοι, οι οποίοι είχαν το δώρο του Νείλου και τις πλούσιες σοδειές, δεν αντιμετώπισαν τα ίδια προβλήματα με τους Έλληνες και κατά συνέπεια εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά, αναπτύσσοντας έναν εκ διαμέτρου αντίθετο πολιτισμό. 

Αυτή η συνειδητοποίηση με σημάδεψε κατά κάποιον τρόπο και έμεινε για πάντα χαραγμένη σε κάποια γωνία του μυαλού μου. Ο θυμόσοφος ελληνικός λαός έχει μια παροιμία που εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο αυτή την ¨αποκάλυψη¨ που είχα στα 18 μου χρόνια: ¨κάθε εμπόδιο για καλό¨ λένε οι παλιοί και το επαναλάμβανα κι εγώ στις δυσκολίες που συναντούσα μπροστά μου, χωρίς όμως να αντιλαμβἀνομαι πλήρως το μέγεθος της σοφίας που κρύβουν αυτές οι τέσσερις λέξεις!

Σε μία συζήτηση που είχα πρόσφατα με μια ως τότε άγνωστη γυναίκα, με την οποία βρεθήκαμε να περνάμε μαζί το βράδυ μας στο νοσοκομείο, και κάπως έπρεπε να καλύψουμε την αμήχανη σιωπή και να περάσει η βραδιά και το επόμενο πρωί, βρέθηκα να της διηγούμαι κάποια περιστατικά από τη ζωή μου και τις δυσκολίες που έχουν βρεθεί στο δρόμο μας ως οικογένεια (εντάξει, δεν μονοπώλησα τη συζήτητηση, την άφηνα κι αυτήν να μιλάει ανά δεκαπεντάλεπτο...). Μου έκανε εντύπωση, όταν με κοίταξε με απορημένο ύφος και μου είπε ¨Πω πω, πόσα έχεις περάσει! Και πάλι καλά που είσαι ήρεμη, δεν είσαι καμία νευρική!¨ Ποιος εγώ; Που παλεύω τόσα χρόνια με τον οξύθυμο και νευρικό μου χαρακτήρα και χάνω κάθε φορά!

Πολλές φορές χρειάζεται μια τρίτη αντικειμενική ματιά, μια ματιά κάποιου έξω από εσένα και την οικογένειά σου, για να σε κάνει να δεις τα πράγματα πιο αντικειμενικά. Όλες οι δυσκολίες και οι αντιξοότητες που συνάντησα με έκαναν πιο δυνατή, με έμαθαν να μην το βάζω κάτω, να λυγίζω, αλλά να μη σπάω και να προσπαθώ να βλέπω τη ζωή πάντα με αισιοδοξία. Ακόμα κι αν καμιά φορά με παίρνει για λίγο η κατηφόρα.... δεν αργώ να σφίξω τα δόντια και να στηλώσω τα πόδια γερά στη γη και να ξεκινήσω να ψάχνω τρόπους να βγω από το πρόβλημα. Κι όταν το καταφέρω, δεν μένω να μεμψιμοιρώ, να καταριέμαι τη ζωή για ό,τι μου έστειλε. Το ξεχνάω και προχωράω παρακάτω. 

Τον τελευταίο καιρό ένιωθα να πνίγομαι, να μην μπορώ να πάρω ανάσα. Όλοι περνάμε δυσκολίες στη συγκυρία της οικονομικής κρίσης σε συνδυασμό με τα οικογενειακά και προσωπικά μας προβλήματα. Όλοι έχουμε κρίσεις ανασφάλειας και ίσως και πανικού μπροστά στα νέα μέτρα και ό,τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Όμως, κι αυτή τη φορά δεν θα το βάλω κάτω.

Τι κι αν ο άντρας μου σε λίγες μέρες βγαίνει σε διαθεσιμότητα; Τι κι αν όλα αλλάζουν και δυσκολεύουν στον επαγγελματικό μου χώρο (δημόσιο σχολείο); Τι κι αν δεν μπορέσω να στείλω τα παιδιά μου σε δύο ξένες γλώσσες, ωδείο, μπαλέτο και ταε κβο ντο (το καράτε θεωρείται ξεπερασμένο); Τι κι αν έρχεται το τρίτο παιδάκι μου γύρω στα τέλη Νοέμβρη και δεν ξέρω αν αυτό λέγεται θάρρος ή τρέλα, αλλά είναι μια απόφαση που δεν πάρθηκε ελαφρά τη καρδία, ούτε μας έτυχε, αλλά συνειδητοποιημένα θελήσαμε να αυξήσουμε την οικογένειά μας πολλαπλασιάζοντας κι άλλο την αγάπη που νιώθουμε;

Κάθε εμπόδιο που έρχεται στο δρόμο μας είναι για καλό. Κάθε πρόβλημα έχει τη λύση του. Κάθε αντιξοότητα μας κάνει πιο δυνατούς, πιο σοφούς, πιο ευρηματικούς. Σαν τους αρχαίους Έλληνες που έπλευσαν πρώτοι στις απέναντι στεριές, για να βρουν τρόπους να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν. ᾽Ετσι κι εμείς θα καλωσορίσουμε τις αντιξοότητες και τα εμπόδια που συναντάμε στο δρόμο μας και ενωμένοι θα παλέψουμε να βγούμε πιο δυνατοί και πιο σοφοί από αυτές τις εμπειρίες!

Πού να πάει και φαντάρος!!!

Την Τετάρτη 11/9/2013 και ώρα 08:30 π.μ. θα τελεστεί ο αγιασμός στο νηπιαγωγείο του γιου μου. Ο πρώτος του αγιασμός! 

Έφτασε η ώρα που ο μικρούλης μου θα πάψει να είναι μικρούλης και θα πάει στο μεγάλο σχολείο. 

Έχω ζήσει πολλούς αγιασμούς στη ζωή μου, πολλά ξεκινήματα και ως μαθήτρια και ως καθηγήτρια....

Δεν πίστευα ποτέ ότι θα παραγράφονταν η σπουδαιότητα αυτών των πρώτων ημερών από την πρώτη ημέρα ενός άλλου ανθρώπου. Είναι απίστευτη η αγωνία και η ανυπομονησία μου για το νέο ξεκίνημα του μικρού μου. 

Εκείνος είναι χαλαρός, περιμένει με χαρά την πρώτη μέρα στο καινούριο του σχολείο, το λέει σε όλους τους γνωστούς και φίλους, αλλά χωρίς τη δική μου αγωνία. 

Μόνο χαρά νιώθει και η ανυπομονησία του έχει να κάνει κυρίως με το γεγονός ότι η αδελφή του ξεκίνησε ήδη εδώ και μια βδομάδα στον παιδικό σταθμό. Κάθε πρωί σηκωνόμαστε όλοι μαζί, ετοιμαζόμαστε και πάμε να αφήσουμε τη μικρή στο σχολείο της. Το σχολείο που μέχρι πέρυσι ήταν και δικό του σχολείο. Μπαίνει πρώτος μέσα στην τάξη της και δεν ξεκολλάει, μέχρι να τον πάρω με το ζόρι από εκεί. 

Του λείπει το σχολείο. Ήδη από τα μέσα Αυγούστου με ρωτούσε πότε θα ξεκινήσουν τα σχολεία και ότι του έλειψε. Είναι απίστευτος!

Και όσο κι αν ξέρω ότι είναι ένα παιδί καλόβολο, προσαρμοστικό, ευγενικό και ενθουσιώδες με καθετί νέο, δεν παύω να ανησυχώ και να περιμένω εγώ με περισσότερο άγχος την Τετάρτη.

Καλή αρχή λοιπόν μικρό μου και καλή συνέχεια στο νηπιαγωγείο!

Ξέρω ότι θα ακολουθήσουν ακόμα πολλές πρωτιές, αλλά μια μάνα δεν μπορεί να κάνει αλλιώς...... Πάντα θα ανησυχεί (έστω κι αν δεν το δείχνει)!

Δωράκι (λίγο καθυστερημένα - αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ!)

Λίγες μέρες πριν, χάζευα την ανάρτηση της Μάχης (μαμάς της Ταλιμπανούλας) για σπιτική κεραλοιφή και σκεφτόμουν πού θα βρω μελισσοκέρι για να φτιάξω κι εγώ τη δική μου, μιας και είχα ήδη ακούσει τόσο καλά λόγια για την κεραλοιφή κι οι οδηγίες της Μάχης ήταν κατατοπιστικότατες και το όλο εγχείρημα φαινόταν πιο εύκολο απ᾽ ότι είχα φανταστεί! 

Κι εκεί που είχα αρχίσει να ρωτάω φίλους και γνωστούς που ασχολούνται με μελίσσια, πέφτω πάνω στην ανάρτηση της Λίλας, η οποία γιόρταζε τα 4 χρόνια του μπλογκ της χαρίζοντας σε τρεις τυχερές από ένα βαζάκι κεραλοιφή απ᾽ τα χεράκια της. 

Εγώ γενικά δεν είμαι κι από τους πιο τυχερούς ανθρώπους και όσες φορές έχω συμμετάσχει σε διαγωνισμούς, δεν έχω κερδίσει ποτέ! Παρ᾽ όλα αυτά, το θεώρησα τρομερή σύμπτωση και είπα να δοκιμάσω για άλλη μια φορά την τύχη μου.... 

Και ναι! Ήμουν μία από τις τυχερές! Δεν το πίστευα! Σε λίγες μέρες το δωράκι ταχυδρομήθηκε από την Αργολίδα στην Καβάλα..... 

σε λιλά φυσικά περιτύλιγμα! 

Για μια φορά ακόμα δημόσια να πω ευχαριστώ στη χρυσοχέρα Λίλα! Την έχω ήδη χρησιμοποιήσει στη μικρή μου και είναι θαυματουργή! 

Δεν εγκατέλειψα ακόμη τα σχέδια να φτιάξω και δική μου..... Περιμένω το μελισσοκέρι που μου υποσχέθηκαν. Όταν τα καταφέρω, θα κάνω κι εγώ μια ανάρτηση για να μη με νομίζετε ακαμάτρα.... 

Φιλιά!

Υ.Γ. Το καθυστερημένα του τίτλου αναφέρεται στη δική μου αργοπορία να εκφράσω και στο μπλογκ τις ευχαριστίες μου!

Για τους ζωντανούς!

Μπαίνοντας σήμερα στην αυλή του σχολείου όλα ήταν διαφορετικά. Τα παιδιά καθόντουσαν ήσυχα στα πεζουλάκια, δεν έτρεχαν, ούτε φώναζαν ούτε κυνηγιόντουσαν, γενικά υπήρχε μια παγωμένη ατμόσφαιρα. Κάπου πήρε το μάτι μου κανα-δυο κλαμμένα μουτράκια, αλλά δεν έδωσα (αμέσως) σημασία. Χαιρέτησα ως συνήθως τα παιδιά με χαμόγελο και πήγα να πειράξω τα παιδιά της Γ´ Γυμνασίου, όμως κάτι στο βλέμμα τους και στον τρόπο τους με σταμάτησε.

Οι συνάδελφοι παρατήρησαν κι αυτοί την αλλαγή στη συμπεριφορά των παιδιών, αλλά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε γιατί.

Παιρνόντας την πόρτα του σχολείου με ¨χτύπησε¨........ 

Θυμήθηκα ότι χθες το βράδυ στο φέισμπουκ είδα κάποιες αναρτήσεις από τους μαθητές μου, που έλεγαν για κάποια παιδιά που ¨έφυγαν¨... 

Και τότε συνειδητοποίησα ότι το σχολείο μας βρισκόταν σε πένθος.

Δύο νέα παιδιά, 15 και 17 ετών σκοτώθηκαν χθες το απόγευμα οδηγώντας το αυτοκίνητο του πατέρα του ενός. Οδηγός ήταν ο 15χρονος. Σε μια επικίνδυνη στροφή καρφώθηκαν πάνω σε έναν ξύλινο στύλο της ΔΕΗ και έχασαν ακαριαία και άδοξα τη ζωή τους.

Σήμερα δεν έγιναν οι προγραμματισμένες εξετάσεις. Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε; Ο διευθυντής επικοινώνησε με τα λεωφορεία και κανόνισε να μεταφέρουν όσα παιδιά θα ήθελαν να παρευερεθούν στην κηδεία. Συμφωνήσαμε κι οι υπόλοιποι εκπαιδευτικοί, χτυπήσαμε το κουδούνι, συγκεντρώσαμε όλα τα παιδιά και αφού έγινε η προσευχή, τους ανακοινώσαμε την απόφασή μας μαζί με δύο λόγια παρηγοριάς από το στόμα του διευθυντή. Όχι νουθεσίες και κηρύγματα, δε χωρούσαν αυτή τη στιγμή. Τη στιγμή που όλοι οι μαθητές ήταν συγκλονισμένοι από τα νέα για τους φίλους τους, τους πρώην συμμαθητές τους, τους συγγενείς, τους συγχωριανούς τους. 

Θα έρθει ο καιρός να συζητηθεί και το θέμα της ασφαλούς οδήγησης, του τι επιτρέπεται και τι όχι, ποιοι είναι υπεύθυνοι για τα τροχαία ατυχήματα και αν επιτρέπεται σε ανήλικούς να οδηγούν τα αυτοκίνητα των γονιών τους, ίσως και με δική τους προτροπή και σίγουρα ανοχή.

Όμως όχι σήμερα. Σήμερα ήταν η μέρα για να κλάψουμε αυτά τα παιδιά, που τόσο νωρίς μας άφησαν. Για τους γονείς που έμειναν πίσω, για τους ζωντανούς που θα πρέπει να αντέξουν τον πόνο του αποχωρισμού από τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Εγώ αυτούς έκλαψα πάνω κι απ᾽ τα νεκρά παιδιά.

Τους ζωντανούς που μένουν πίσω!

Θύμωσα!

Οδηγώ από τα 25 μου χρόνια. Το διπλωμα οδήγησης το πήρα, όταν μπορούσα πια να αγοράσω κι εγώ ένα αυτοκίνητο με δικά μου λεφτά (με δόσεις εννοείται). Έμαθα να οδηγώ στην Αθήνα μέσα σε δακτύλιους, σε πορείες, διαδηλώσεις, ατέλειωτες ουρές αυτοκινήτων, μποτιλιάρισμα, ανηφόρες, κατηφόρες, στενάκια, στα οποία πρέπει να γυρίσεις το αυτοκίνητο με τις δύο ρόδες στον αέρα όπως οι Ντιουκς για να περάσεις και άλλα πολλά... Έμαθα πάντα να προσέχω πίσω μου και πλάι μου τα μηχανάκια, που πετάγονται ανά πάσα ώρα και στιγμή από το πουθενά. Έμαθα να οδηγώ στην εθνική οδό, να κάνω μόνη μου μεγάλες διαδρομές, να σέβομαι τους φορτηγατζήδες (επαγγελματίες που θέλουν απλά να κάνουν τη δουλειά τους κι έχουν φάει τους δρόμους με το κουτάλι)! Έμαθα να τρέχω όταν είμαι μόνη μου και όταν έχω συνεπιβάτες για τη ζωή των οποίων είμαι υπεύθυνη εγώ, να μην τρέχω και να προσέχω διπλά. Έμαθα, από τότε που έγινα μάνα, να μην τρέχω, ακόμα κι όταν είμαι μόνη μου. Έμαθα να προσέχω τους Νικολάκηδες και να τους δίνω προτεραιότητα ή έστω να τους προσπερνώ με προσοχή. Έμαθα να μη βρίζω, αλλά να αποκαλώ τους άλλους φίλους-οδηγούς και να δίνω τόπο στην οργή, όσο και όπως μπορούσα περισσότερο.

Αυτό όμως που δεν έμαθα στα 11 χρόνια που οδηγώ, είναι να ανέχομαι τις καγκουριές και να δέχομαι να με βρίζουν, όταν ξέρω μάλιστα ότι έχω εγώ το δίκιο με το μέρος μου. Δεν μπορώ να ανεχτώ τους εξυπνάκηδες, που όταν βλέπουν γυναίκα στο τιμόνι, αφηνιάζουν και θεωρούν πως για το μόνο πράγμα, για το οποίο είμαι ικανή, είναι να πλένω πιάτα (μάντεψε: τα πλένει το πλυντήριο στο σπίτι μου!). Δεν μπορώ να ανεχτώ να με βρίζουν και να θεωρούν ότι αυτοί είναι καλύτεροι και εξυπνότεροι από εμένα, απλά και μόνο γιατί γεννήθηκαν με το προνόμιο (sic) να είναι άντρες και άρα αυτόματα 10 τουλάχιστον κλάσεις καλύτεροι οδηγοί. 

Σήμερα ήταν μια δύσκολη μέρα. Φορτισμένη και έντονη. Αφού πήρα τα μικρά μου από τον παιδικό σταθμό, επιστρέφαμε σπίτι για την καθιερωμένη μας ρουτίνα: πλύσιμο χεριών, φαγητό, αλλαγή πάνας (για τη μικρή), πυτζάμες και μεσημεριανό ύπνο. Πρόκειται για μια διαδρομή 1,5 χιλιομέτρου ή αλλιώς 3-4 λεπτών. Σε όλο το δρόμο η μικρή μου έκλαιγε, γιατί μπαίνοντας στο αμάξι, έσκισε κατά λάθος ένα ενημερώτικό χαρτί, που μας έδωσε η κυρία της. Αλλά, επειδή στα δύο σου είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι το χαρτί δεν ξανακολλά και ότι δεν πειράζει, σε όλο το δρόμο έκλαιγε γοερά. Ταυτόχρονα, ο μεγάλος δεν μπορούσε να δέσει τη ζώνη του (κάτι που κάνει μόνος του εδώ και καιρό) και διαμαρτυρήθηκε κάπου στη μέση της διαδρομής, ενώ ξέρει ότι δεν ξεκινάμε ποτέ χωρίς ζώνη και αναγκάζοντάς με να σταματήσω για να του τη δέσω. 

Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ένας οδηγός φορτηγού, ο οποίος ήρθε και κόλλησε σε απόσταση αναπνοής πίσω μου, όταν σταμάτησα - αφού προηγουμένως είχα ανάψει εγκαίρως φλας - για να στρίψω στο στενό του σπιτιού μας και εκείνος θεώρησε ότι έπρεπε να μου κορνάρει! Σε μια άλλη μέρα, σε μια άλλη στιγμή, δε θα έδινα καθόλου σημασία, θα έστριβα κανονικά, όπως και έπρεπε να είχα κάνει, εφόσον εγώ ήμουν μπροστά του κι εκείνος πίσω μου. Όμως, υπάρχουν και οι κακές στιγμές. Θύμωσα, άστραψα και βρόντηξα. Εγώ που δεν βρίζω τον αποκάλεσα δις μαλάκα, φώναζα και ωρυόμουν στη μέση του δρόμου και όλη η γειτονιά βγήκε να χαζέψει το θέαμα. 

Θύμωσα, θύμωσα πολύ. Όχι όμως με τον οδηγό, αλλά με εμένα, που άφησα τον εαυτό μου να παρασυρθεί, που έχασα την ψυχραιμία μου, που έβρισα έναν άλλο άνθρωπο μπροστά στα παιδιά μου, δίνοντας τους μια ευκαιρία να μιμηθούν αυτή την κακή πλευρά του εαυτού μου, που ξέσπασα σε κλάματα, στενοχωρώντας και τα μικρά μου (που έμπηξαν αυτόματα κι εκείνα τα κλάματα από συμπαράσταση και από σύγχυση, γιατί η μαμά κλαίει). 

Θύμωσα κι ακόμη δεν μπορώ να με συγχωρήσω. 

Απόλυτη ελευθερία βούλησης....

Χθες, λοιπόν, μια Πέμπτη σαν όλες τις άλλες Πέμπτες, αποφασίσαμε ως Σύλλογος Καθηγητών πως έπρεπε να κανονίσουμε τα της ημερησίας εκδρομής τους σχολείου μας κάπου εκεί προς τα τέλη Απρίλη.

Με πλήρως διαφανείς και δημοκρατικές διαδικασίες  προτείναμε τρία μέρη στα παιδιά και αφήσαμε το κάθε τμήμα να ψηφίσει την τοποθεσία της επιλογής του για την εκδρομή. (Ως εδώ τέλεια, είμαι εξαιρετικά περήφανη για το σχολείο μας).

Προτείναμε, λοιπόν, ως καθηγητές την Θεσσαλονίκη, τη Θάσο και τη Βεργίνα (αν και να σου πω την αλήθεια, αυτή η τελευταία επιλογή ήταν απλώς αντιπερισπασμός, γιατί με 60 χλμ την ώρα θα φτάναμε σε κανένα 4ωρο, ένα 4ωρο εκεί μες στο νερό και άλλο τόσο να γυρίσουμε, θα φτάναμε στα σπίτια μας την ώρα που θα ούρλιαζαν οι λύκοι). Αντιπαρέρχομαι, παρ᾽ όλα αυτά, τις ραδιουργίες των καθηγητών και περνάω στις ραδιουργίες των μαθητών.

Η Γ´ Γυμνασίου (50 μαθητες) - θα μου πεις τώρα τι με νοιάζει πόσοι μαθητές είναι; - κάνε υπομονή, εξηγούνται όλα παρακάτω - ανακοίνωσε στις υπόλοιπες τάξεις (Α´ και Β´= 114 μαθητές) ότι αν δεν ψηφίσουν Θεσσαλονίκη, θα τους καταστρέψουν την εκδρομή!

Ψηφίζουν ενωμένα τα πρωτάκια και τα δευτεράκια ........ Θάσο! Eat our dust Γ´ Γυμνασίου! (Μα πραγματικά, είμαι πολύ περήφανη για τα παιδιά μας).

Πλην όμως, για να πάμε εκδρομή χρειάζεται η συμμετοχή τουλάχιστων 125 παιδιών (το πιάνεις τώρα το υποννοούμενο με τους αριθμούς των μαθητών), δηλαδή αν η τρίτη δεν έρθει, δε θα πάει κανείς μας εκδρομή.

Επιστρατεύουμε τα μεγάλα μέσα! Περνάει ο διευθυντής από τις τάξεις του σχολείου, τους εξηγεί τα νούμερα (δε βγαίνουνε, δε βγαίνουνε τα έρμα τα κατσίκια μας) και τους προτείνει, αν θέλουν να ξαναψηφίσουν.

Μαντέψτε..... Όχι, μαντέψτε. Πάμψηφεί Θεσσαλονίκη!

Σας εἰπα πόσο περήφανη είμαι για τα παιδιά μας;

Αν είσαι φίλος......

Αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση στάθηκε το σχόλιο στο facebook ενός φίλου που είχε γενέθλια χθες. Το παραθέτω αυτούσιο διατηρώντας την ανωνυμία του:

Σας ευχαριστώ όλους για τις ευχές......εδω όμως θα ήθελα να πω κάποια πράγματα που και ο ίδιος νιώθω,κάνω και βέβαια δεν θα ήθελα να κάνω.....κάποτε όταν είχε γενέθλια ένας φίλος μου τον έπαιρνα τηλ και του ευχόμουν ή τον έβλεπα αν ήταν εφικτό και του έδινα τις ευχές μου.....απο τότε που η τεχνολογία έχει μπει στην ζωή μας για τα καλά αυτα τελειώσανε.....δυστυχώς τα πάντα πλέον περνάνε μέσα απο μια οθόνη ενος υπολογιστή-tablet-κινητού και τίποτε περισσότερο......δυστυχώς αυτό το σκέφτηκα στα δικά μου γενέθλια.....οχι δεν πρέπει να είναι έτσι....οι ανθρώπινες σχέσεις δεν καλύπτονται απο ένα τόσο απλό μήνυμα.....σας ευχαριστώ και πάλι όλους.......

Τις ίδιες ακριβώς σκέψεις έκανα κι εγώ πριν λίγες μέρες στα δικά μου γενέθλια, δεν βρήκα όμως το θάρρος ή αν θες την ειλικρίνεια για να το γράψω στο status μου.

Μερικά χρόνια πριν, όταν δεν υπήρχαν τα κινητά τηλέφωνα, ο μόνος τρόπος για να επικοινωνήσεις με κάποιον ήταν ή το ταχυδρομείο ή το σταθερό τηλέφωνο. Έπρεπε να θυμάσαι απ´έξω την ημερομηνία των γενεθλίων κάποιου αγαπημένου σου προσώπου ή να την έχεις σημειωμένη σ᾽ ένα μικρό βιβλιαράκι, το οποίο συμβουλευόσουν για να μην ξεχάσεις να του ευχηθείς. Μπορούσες να στείλεις μια ευχετήρια κάρτα, ένα σύντομο γράμμα που θα έδειχνε όμως το ενδιαφέρον σου ή και ένα εκτενές - αφορμή για να επικοινωνήσεις και τα δικά σου νέα και να περιμένεις απάντηση. Έχω αναφερθεί σε παλιότερη ανάρτηση στα γράμματα (τις σκέψεις μου αν θες μπορείς να τις διαβάσεις εδώ).  

Στο σταθερό τηλέφωνο, από την άλλη, μπορούσες να ακούσεις τη φωνή του άλλου, τη χαρά του, τη συγκίνησή του που τον θυμήθηκες.... Να γελάσετε μαζί, να θυμηθείτε παλιότερα γενέθλια και ούτω καθεξής.....

Όλα αυτά αντικαταστάθηκαν από τα γραπτά μηνύματα στο κινητό τηλέφωνο, όπου τα αστεία προσωπάκια προσπαθούν μάταια να δώσουν στο σύντομο κείμενο κάτι από την αυθεντικότητα των συναισθημάτων.....

Και στη συνέχεια το facebook, όπου είναι πανεύκολο να θυμηθείς τα γενέθλια κάποιου - στο υπενθυμίζει πάνω πάνω στην αρχική σελίδα - και το μόνο που χρειάζεται είναι να πατήσεις πάνω στο όνομά του και να γράψεις δυο - τρεις λέξεις για τα χρόνια πολλά, τυπικά και χωρίς πολλά πολλά! 

Το έχω κάνει κι εγώ πολλές φορές και έχω αισθανθεί αμήχανα.... Δε λέω ότι αυτός ο τρόπος δεν είναι θεμιτός. Είναι σίγουρα αποδεκτός και ίσως και ο μόνος καμιά φορά για να επικοινωνήσεις με τα ξαδέρφια σου στην Αυστραλιά, την Ισπανία, τη Σουηδία ή όπου αλλού στον κόσμο. ´Ομως, δε θα έπρεπε να είναι ο μόνος τρόπος για να ευχηθείς υγεία, αγάπη, ευτυχία, χρόνια πολλά στους φίλους σου.

Φιλώ στα αρχαία ελληνικά σημαίνει αγαπώ. Φίλος είναι ο αγαπητός, ο αγαπημένος.

Αν είσαι φίλος, λοιπόν, πάρε με στο τηλέφωνο.

Αν είμαι φίλος, οφείλω να ξοδέψω λίγο χρόνο και ενέργεια παραπάνω για να ακούσω τη φωνή σου.

Δεν ξέρω, αν συμφωνείς.......

τεστ παπ συνέχεια

Και ερχόμαστε τρεις μέρες πριν 5/2/13, ημέρα Τρίτη.

Παίρνω τηλέφωνο το 14784 (εσείς βάλτε όποιο άλλο νούμερο θέλετε από τα πολλά που κυκλοφορούν) και ρωτάω πώς μπορώ να κλείσω ραντεβού για τεστ παπ στην Καβάλα. Μου απαντάει μια ευγενέστατη κοπέλα ότι πρέπει πρώτα να μου το γράψει ένας γιατρός και στη συνέχεια να κλείσω ραντεβού στο ΙΚΑ (πλέον εξυπηρετούμαστε και εμείς του δημοσίου) για να το κάνω. Ρωτάω, λοιπόν, πότε μπορώ να κλείσω τα ραντεβού το συντομότερο και - ω του θαύματος - μου δίνει την ίδια μέρα ραντεβού για τη συνταγογράφηση στις 12:20 και την επόμενη στις 7:50 για τεστ παπ (σε ώρες που μπορώ να πάω πριν ή μετά τη δουλειά μου). Περιχαρής, πηγαίνω στα ιατρεία του ΙΚΑ στις 12:00 για να δω μια ταμπέλα απ᾽έξω: ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΕΣΤ ΠΑΠ. Χτυπάω την πόρτα και μια νεαρή γιατρός με πληροφορεί ότι όχι μόνο δεν κάνουν, αλλά και δεν συνταγογραφούν καν. Στο Νοσοκομείο, μου λέει, στο Τμήμα Οικογενειακού Προγραμματισμού.

Μένω έκπληκτη, δε λέω τίποτα και παίρνω τα μπογαλάκια μου για το Νοσοκομείο. 

Στην είσοδο του Νοσοκομείου στις Πληροφορίες ρωτάω πού μπορώ να κλείσω ραντεβού για τεστ παπ και μου λένε πως πρέπει να περιμένω τη σειρά μου για να μπω μέσα, όπου και κλείνονται τα ραντεβού. Μετά από ούτε ένα λεπτό, βγαίνει η προηγούμενη κυρία και μπαίνω μέσα. Κάθομαι απέναντι απὀ την υπάλληλο, της εξηγώ το λόγο για τον οποίο βρίσκομαι εκεί, με ρωτάει κάποιες λεπτομέρειες και μου λέει ότι το ραντεβού θα πρέπει να γίνει τον επόμενο μήνα, γιατί έχουν περάσει οι ημερομηνίες που δίνουν οι γιατροί ως κατάλληλες για την εξέταση αυτή. 
- Μα,της λέω ευγενικά, σε γιατρό ιδιώτη μου έδωσαν μεγαλύτερο χρονικό περιθώριο.
- Λυπάμαι, αλλά αυτές τις οδηγίες μου έχουν δώσει, απαντά.
- Δεν πειράζει με δική μου ευθύνη, μπορούμε να κλείσουμε για την επόμενη εβδομάδα; (γιατί γι᾽ αυτήν δεν υπήρχε ούτε ένα διαθέσιμο.)
- Ευχαρίστως, μου απαντάει. Την άλλη Τετάρτη 13/2/13 στις 10:30 π.μ. 
- Δυστυχώς, δεν μπορώ αυτή την ώρα. Δεν έχει νωρίτερα, ρωτάω όσο πιο ευγενικά μπορώ, μιας και έχω προσέξει ότι η νεαρή γυναίκα απέναντί μου είναι μάλλον στον 6ο ή και 7ο μήνα κύησης.
- Την Πέμπτη 14/2/13 στις 9:30 (ώρα που πάλι θα πρέπει να βρίσκομαι στο σχολείο). 
- Τον άλλο μήνα, λέω, έστω (αφού κοιτάξω το ημερολόγιο στο κινητό μου και υπολογίσω τις κατάλληλες ημερομηνίες), μπορούμε να βρούμε για Τετάρτη πρωί, το πρώτο πρώτο ραντεβού (δηλαδή στις 9:00, νωρίτερα δεν έχει!).

Γυρίζει στον υπολογιστή η κοπέλα, αλλά δυστυχώς δεν της έχουν δοθεί ακόμη τα ραντεβού του Μαρτίου και με συμβουλεύει να πάρω τηλέφωνο να κλείσω το ραντεβού κάποια στιγμή αργότερα στο 1535.
- Πόσο αργότερα, ρωτάω κι απάντηση δεν πήρα. Όχι γιατί δεν ήθελε, αλλά γιατί δεν ήξερε να μου πει!

Κι έφυγα, χωρίς να πω τίποτα. Άλλωστε και τι να πεις; Σε ποιον να ζητήσεις ευθύνες;

Επιστρέφω, λοιπόν, η καλή σου σπίτι και κλείνω κι εγώ ραντεβού στην ιδιώτη γιατρό-που έχει ναι μεν σύμβαση με τον ΕΟΠΠΥ-αλλά δεν μπορεί να με δεχτεί πλέον πρωί πριν τις 15/3/13- και κλείνω απογευματινό ραντεβού κανονικά και με το νόμο για τις 12/2/13. 

Θα πάω και θα το πληρώσω, σαν να μην είμαι ασφαλισμένη, σαν να μη μου κρατάνε χρήματα από το μισθό μου, σαν να μην υπάρχει δημόσια υγεία βρε αδερφέ!


Υ.Γ. Και όλως τυχαίως, διαβάζω πριν δυο μέρες την ανάρτηση της Αγγελικής που βρίσκεται στην Αγγλία για το Nhs (το εθνικό σύστημα υγείας στην Αγγλία ντε) και μου πέφτουν τα σαγόνια στο πάτωμα!

Υ.Γ.1 Άντε και του χρόνου θα το προγραμματίσω τρεις μήνες πριν για να το πετύχω!

Το τεστ παπ or not to τεστ παπ; Ιδού η απορία!

Το πήρα απόφαση....

Θα πάω να κάνω τεστ παπ. Όχι όχι, μην προσπαθήσετε να με αποτρέψετε, είμαι αποφασισμένη! Θα πάω να το κάνω και μάλιστα εντός των ημερών! Απαρέγκλιτα!

Βέβαια, αυτό που δεν ξέρετε, είναι ότι ο μόνος γιατρός που φοβάμαι είναι ο γυναικολόγος (και όχι ο οδοντίατρος).

Θα μου πείτε, είσαι σοβαρή; μετά από δύο παιδιά; ντρέπεσαι;

Όχι, δεν ντρέπομαι, φ ο β ά μ α ι. Και αυτό που φοβάμαι είναι το τεστ παπ.

Ίσως να φταίει η πρώτη μου επαφή με το γυναικολόγο, που ασυναίσθητα μου δημιούργησε αυτό το φόβο... Ίσως το γεγονός ότι δεν με πήγε η μαμά μου (και δεν εννοώ να με πάρει από το χεράκι και να με πάει, αλλά να με προετοιμάσει ως γυναίκα προς μέλλουσα γυναίκα).... Ίσως και το γεγονός ότι η μητέρα μου (νοσηλεύτρια του Ερυθρού Σταυρού!) φοβάται και η ίδια τους γυναικολόγους.... (άτιμη κληρονομικότητα).

Τελοσπάντων, το πἠρα απὀφαση και θα πάω. 

Το μόνο μου πρόβλημα είναι πού να το κάνω το έρμο το τεστ παπ.

Εδω και μερικές εβδομάδες (πες και μήνα), προσπαθώ να αποφασίσω αν θα πάω σε ιδιώτη γιατρό ή στο Νοσοκομείο της Καβάλας, γιατί οι γυναικολόγοι εδώ στην πόλη μας που είναι συμβεβλημένοι είναι ελἀχιστοι και δεν τους ξέρω. Ή για να πω την αλήθεια, ξέρω έναν μόνο. Τον επισκέφθηκα πριν μερικούς μήνες για εναν τυπικό έλγχο και έναν υπέρηχο μαστού (που μου συνέστησαν να κάνω μετά τον αποθηλασμό). Δυστυχώς, αυτός ο συμβεβλημένος γιατρός εμένα προσωπικά δεν μου ταίριαξε (έχω κι αυτό το κόλλημα, πρέπει να τον συμπαθήσω τον άλλο για να του επιτρέψω να μου κάνει τεστ παπ), οπὀτε ξανά στη γύρα προς αναζήτηση γιατρού. 

Μου σύστησαν μια γυναίκα γυναικολόγο, που έχει καλή φήμη και πολλή πελατεία. Παίρνω η καλή σου τηλέφωνο μέσα Ιανουαρίου να κλείσω ραντεβού μέσω ΕΟΠΠΥ. Το σηκώνει η γραμματέας της, η οποία με πληροφορεί ότι το επόμενο ραντεβού είναι (κρατηθείτε) μετά τις 5 Μαρτίου και μόνο 10-12 το πρωί. Ναι, αλλά εγώ είμαι φιλόλογος και δεν μπορώ να λείπω όποτε θέλω από το σχολείο.... Αναγκαστικά πάμε για απογευματινό ραντεβού, το οποίο κοστίζει 70€ και το επόμενο διαθέσιμο είναι σε δύο βδομάδες. Ευχαριστώ ευγενικά την γραμματέα, δε μου φταίει σε τίποτα να ακούσει τα εξ αμάξης, ενώ απλά κάνει τη δουλειά της, και από μέσα μου βρίζω το ελληνικό δημόσιο, τον ΕΟΠΠΥ και όλους τους γιατρούς που δεν θέλουν να συμβληθούν γιατί δεν τους συμφέρει να παίρνουν μόνο 6€ το ραντεβού. Ξεχνάω λοιπόν για μερικές μέρες ακόμα το όλο θέμα.

Και επειδή η ανάρτηση είναι μεγάλη και το θέμα έχει ζουμί σας αφήνω με την αγωνία: θα καταφέρει να κάνει εν έτει 2013 μία γυναίκα (που της παρακρατείται από το μισθό της δίολου ευκαταφρόνητο ποσό για δωρεάν υγεία) τεστ παπ ή δεν θα καταφέρει; 

Η συνέχεια αύριο!

Παιδιά ενός κατώτερου θεού;

Από μικρή είχα πολύ μεγάλη αγάπη στα παιδιά. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ονειρευόμουν μια μεγάλη οικογένεια με πολλά παιδιά, στα οποία θα συμπεριλαμβάνονταν και παιδιά που δεν θα τα είχα γεννήσει εγώ, αλλά που θα είχα υιοθετήσει μαζί με τον άντρα μου.

Ο σύζυγός μου - με μεγάλη μου χαρά - δέχθηκε αυτές τις απόψεις μου και όταν ξεκινήσαμε τις προσπάθειες για δική μας οικογένεια, μου υποσχέθηκε ότι θα υπήρχε σίγουρα χώρος στην οικογένειά μας για ένα τουλάχιστον παιδί που δε θα ήταν φορέας του δικού μας DNA. Σήμερα, μετά από δύο δικά μας παιδιά, η ερώτηση έρχεται όλο και πιο συχνά στα χείλη μου. Πώς θα μπορέσουμε να υιοθετήσουμε ένα παιδί, όχι για να ολοκληρωθούμε εμείς ως άτομα ούτε ως οικογένεια, αλλά για να μπορέσουμε να δώσουμε μια ευκαιρία σε ένα ακόμη πλάσμα να μεγαλώσει μέσα στους κόλπους μιας οικογένειας και όχι σε ένα ίδρυμα. 

Ο σύζυγός μου βέβαια έρχεται να με προσγειώσει από τις ονειροπολήσεις μου, λέγοντάς μου ότι ίσως να μην είναι τόσο εύκολο όσο νομίζουμε (η αλήθεια είναι ότι ακόμα δεν έχουμε κάνει κάποια αίτηση σε οποιοδήποτε ίδρυμα) και ότι ίσως κριθούμε ακατάλληλοι, μιας και έχουμε ήδη δικά μας παιδιά και ως δημόσιοι υπάλληλοι, δεν είμαστε ούτε κατά διάνοια ευκατάστατοι, μάλλον μικρομεσαίοι (αν και όπως πάμε ούτε αυτό δε θα είμαστε σε λίγο). Κι αν τελικά καταφέρουμε να πάρουμε έγκριση, αυτό θα γίνει μετά από πολλά χρόνια και πολύ κόπο.

Και η ερώτηση που μου έρχεται στα χείλη είναι γιατί; Γιατί πρέπει τα παιδιά αυτά να παραμένουν στα ιδρύματα, ενώ υπάρχουν τόσα άτεκνα ζευγάρια εκεί έξω που θέλουν διακαώς να πάρουν κοντά τους ένα παιδάκι, γιατί δεν δίνουν τα παιδιά με συνοπτικότερες διαδικασίες. Γιατί χρειάζονται πέντε και έξι χρόνια για να εξακριβώσουν το ποιόν των ανθρώπων που θέλουν να υιοθετήσουν ένα παιδάκι, οδηγώντας τους πολλές φορές στην απογοήτευση και στη συνέχεια σε παράνομες πράξεις αγοραπωλησίας βρεφών, προκειμένου να νιώσουν τη χαρά να γίνουν γονείς;

Η αλήθεια είναι ότι προωθούνται πρώτα τα άρρωστα παιδιά και τα παιδιά που έχουν γεννηθεί από μαύρους γονείς και δεν είναι ¨αρεστά¨ . Όμως, ακόμα και για αυτά τα παιδιά οι διαδικασίες είναι εξαιρετικά χρονοβόρες και η γραφειοκρατία καλά κρατεί.

Και εν τω μεταξύ τα παιδιά αυτά παραμένουν στα ιδρύματα, χωρίς ένα χέρι να τα χαϊδέψει, να τα παρηγορήσει, να τα νανουρίσει, να τα αγκαλιάσει. Στο πέρασμα ενός μόνο χρόνου παραμονής στα ιδρύματα, τα παιδιά έχουν ήδη ιδρυματοποιηθεί και δεν είναι σίγουρο αν θα μπορέσουν ποτέ τους να ξεπεράσουν αυτό το συναίσθημα στη ζωή τους.

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρο, ούτε αν θα μου πάρει πολλά ακόμη χρόνια, όμως ξέρω σίγουρα πως αυτά τα παιδιά είναι εκεί και περιμένουν όλους μας να τους προσφέρουμε λίγη αγάπη και προσοχή. Δεν ζητούν άλλωστε τίποτα περισσότερο.