Μα δε γίνεται....

Επιστρέφουμε αργά χθες το βράδυ από το κολυμβητήριο. Πρώτη μας επίσκεψη για τον Παύλο και την Άννα και είναι κατενθουσιασμένα και τα δύο. Στο ραδιόφωνο παίζει ο αγαπημένος Φοίβος Δεληβοριάς το τραγούδι ¨Θέλω να σε ξεπεράσω μα δε γίνεται!¨

Σιγοτραγουδάω και ξαφνικά ο Παύλος σκάει την ερώτηση:

 - Μαμά τι σημαίνει ¨θέλω να σε ξεπεράσω;¨

και πριν προλάβω να απαντήσω, συνεχίζει

- Ποιον θέλει να ξεπεράσει;


Και η μαμά νιώθει έναν κόμπο στο λαιμό, όπως λέει και το τραγούδι και σκέφτομαι μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου όλες τις πιθανές απαντήσεις που μπορώ να δώσω σε ένα εξάχρονο αγόρι, χωρίς να θίξω θέματα έρωτος και λοιπών καταστάσεων που σε λίγα (λίγα;!) χρόνια θα βρει μπροστά του......

και ξαφνικά ακούγεται σαν από μηχανής θεός η φωνούλα της Άννας (ετών 3 και μισό):

- Ρε Παύλο, τρέχουν με μία κοπέλα και προσπαθεί να την πιάσει και να την ξεπεράσει και δεν μπορεί! Τι δεν καταλαβαίνεις;


Κόκκαλο η μάμα!

Πρωτομαγιάτικη βόλτα στην Παλιά Καβάλα.

Όταν ακούς τη λέξη Καβάλα σου έρχεται στο νου σου η θάλασσα, το καλοκαίρι, οι υπέροχες παραλίες στους Αμμολόφους, γενικά ότι σου θυμίζει  το θαλασσινό στοιχείο, το οποίο είναι και το δυνατό σημείο αυτής της πόλης. Μπορεί να φτάσει το μυαλό σου ως το αρχαίο θέατρο των Φιλίππων, αλλά ως εκεί. 

Ομολογώ ότι τόσα χρόνια που ζω εδώ δεν είχε τύχει να επισκεφθώ την άλλη πλευρά αυτού του νομού. Την ορεινή πλευρά. Η οποία παρεμπιπτόντως είναι μαγευτική. 

Την Πρωτομαγιά, λοιπόν, μιας και ο καιρός δεν βοηθούσε ιδιαίτερα για εξορμήσεις κοντά στη θάλασσα, είπαμε να πάρουμε την αντίθετη κατεύθυνση και να πάμε να πιάσουμε το Μάη στο βουνό. Ανεβήκαμε και οι πέντε στο αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο για την Παλιά Καβάλα και τις Κορυφές (όπου ξέραμε από φίλους ότι υπάρχει μια εκπληκτική ταβέρνα). 

Το τοπίο γύρω μας εκπλητικό, καταπράσινο. Τι κι αν είχε λίγες παραπάνω στροφές ο δρόμος, σε αποζημίωνε με τα υπέροχα πλατάνια που φύτρωναν δεξιά και αριστερά και σε ορισμένα σημεία έκαναν θόλο πάνω από το κεφάλι σου. 

Σε ένα πλάτωμα σταματήσαμε στην άκρη να μαζέψουμε αγριολούλουδα και να φτιάξουμε το στεφάνι μας. Και η θέα μας πήρε την ανάσα. Ένα δέντρο μόνο του και γύρω πράσινο ως εκεί που φτάνει το μάτι.

 Αγριολούλουδα μωβ και κίτρινα και άσπρα να συνθέτουν ένα πανέμορφο χαλί. 

 Μαζέψαμε μερικά λουλούδια και φτιάξαμε το στεφάνι μας. 

Και πἀνω στην ώρα ξύπνησε και η μικρή για να φωτογραφηθούμε όλοι μαζί.

Συνεχίσαμε το δρόμο μας για το χωριό Κορυφές.

Ένα εκπληκτικό  χωριό με πετρόκτιστα σπίτια, πολλά από τα οποία έχουν αναπαλαιωθεί, αν και όχι όλα. Είναι πραγματικά πολύ όμορφο να βλέπεις τα σπίτια να μην εγκαταλείπονται από τους ιδιοκτήτες τους, αλλά να συντηρούνται και να ομορφαίνουν το τοπίο. Να γίνονται ένα με την ομορφιά της φύσης και να μην αποτελούν παραφωνία από μπετό.

 Κάναμε μια μικρή βόλτα στο χωριό με τα υπέροχα έλατα και βρήκαμε και λίγο χρόνο να επισκεφθούμε και την παιδική χαρά, πριν καταλήξουμε στην υπέροχη ταβέρνα που μας είχαν προτείνει. 

Η είσοδος της ταβέρνας και η υπέροχη αυλή. 

  

Το εσωτερικό, στο οποίο έκαιγε ήδη το τζάκι ζεσταίνοντας μας από τον δροσερό μας περίπατο.  Όλα τόσο προσεγμένα και ταιριαστά. Πολύ σύντομα γέμισε με παρέες, που είχαν την ίδια ιδέα με εμάς για την πρωτομαγιά, με γέλια και φυσικά νόστιμα φαγητά.

 Περάσαμε τόσο όμορφα. Μια σχεδόν "χειμωνιάτικη" εκδρομή την μέρα που γιορτάζουμε τον ερχομό της Άνοιξης. Τα παιδιά το ευχαριστήθηκαν πάρα πολύ και περιττό να πω ότι πολύ σύντομα θα ξανά επιχειρήσουμε μια εκδρομή στην Παλιά Καβάλα. 

Και του χρόνου με υγεία να γιορτάσουμε την Πρωτομαγιά!

12 χρόνια φαγούρα.

Λένε πως τα αγαπημένα ζευγάρια μοιάζουν μεταξύ τους. Το άκουγα συχνά να το λένε για τους γονείς μου -κι είναι πράγματι ένα αγαπημένο ζευγάρι- το ακούω να το λένε για μένα και τον άντρα μου. Ποιος ξέρει μπορεί να είναι και αλήθεια.

Στις αρχές της σχέσης μας, βέβαια, η ερώτηση "αδέλφια είστε;" δεν ήταν και η πιο ευχάριστη στα αυτιά μας, αλλά με τον καιρό το συνηθίσαμε. 

Χθες, λοιπόν κλείσαμε 12 χρόνια μαζί. 12 χρόνια σχέσης, 12 χρόνια περιπετειών, 12 χρόνια αγάπης. Ταυτόχρονα, το έτερον ήμισυ είχε και τα γενέθλιά του. Σημαδιακή ημερομηνία για εμάς η 27η Απριλίου 2002,  όταν αποφασίσαμε να γίνουμε ένα!

Κάθε χρόνος, που περνάει και μας βρίσκει μαζί, είναι ευλογία και χαρά. Είναι όμως και αφορμή να συλλογιστούμε όσα έχουν προηγηθεί, να χαρούμε με τις ευτυχισμένες στιγμές και φυσικά να διορθώσουμε τα λάθη μας.

Μπήκαμε, λοιπόν, κι οι δύο στο τριπάκι να αναλογιστούμε τι σημαίνουν αυτά τα 12 χρόνια (τώρα που το λέω σαν πολλά δεν είναι;) και κατέληξα στην παρακάτω λίστα:

12 πράγματα που άλλαξε ο Δημήτρης στη ζωή μου 

1.  Έγινα από κοκκινομάλλα ξανθιά. Ξέρω μηδαμινής ίσως σημασίας, αλλά γεγονός. 
2. Άλλαξα την αρνητική μου γνώμη για τον προσκοπισμό.  Έχοντας αφιερώσει 26 χρόνια της ζωής του στον προσκοπισμό, δεν μπορούσε παρά να προσπαθήσει να με μυήσει κι εμένα στις χαρές της προσκοπικής ζωής (βλέπε κατασκήνωση κλπ.). Δεν τα κατάφερε. Παρ᾽ όλα αυτά, γνωρίζοντας από κοντά τον προσκοπισμό, κατάλαβα πόσο προκατειλημμένη ήμουν και αναγνώρισα ότι είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά μας να έρθουν σε επαφή με τη φύση και να γίνουν από νωρίς ανεξάρτητα και αυτάρκη μέσα από τα μονοπάτια του προσκοπισμού
3. Έκοψα το κάπνισμα. Μετά από άπειρους τσακωμούς με τον καλό μου (ο οποίος το είχε κόψει πριν από εμένα) και μετά από την κατάρριψη όλων των δικαιολογιών μου, π.χ. δεν καπνίζω πολύ, ένα πακέτο την εβδομάδα, καπνίζω μόνο με παρέα κλπ., κατάφερα να κόψω αυτήν την επαχθέστατη συνήθεια και τώρα απορώ γιατί το άρχισα καν.
4. Έμαθα να χορεύω ποντιακούς χορούς. Καθότι ο καλός μου έλκει την καταγωγή του από Τραπεζούντα και Σαμψούντα και ήταν αναπόφευκτο να μην έρθω σε επαφή με τους ποντιακούς χορούς και την ποντιακή κουλτούρα (άσε που μου αρέσουν τρελά)!
5. Έμαθα να μαγειρεύω ποντιακά φαγητά. Βλέπε παραπάνω.
6. Πήρα δίπλωμα οδήγησης. Επέμενε τόσο πολύ να πάρω το δίπλωμα και τον ευχαριστώ γιατί ξύπνησε τον Φέτελ μέσα μου! 
7. Παραιτήθηκα από τη δουλειά γραφείου και έδωσα εξετάσεις στον ΑΣΕΠ για να διοριστώ ως καθηγήτρια. Πίστεψε σε μένα και τις δυνατότητές μου, όταν εγώ δεν τολμούσα ούτε να το σκεφτώ. Μάλιστα τις ημέρες που έγραφα εξετάσεις, με πήγαινε ο ίδιος στα εξεταστικά κέντρα και καθόταν απ᾽ έξω 4-5 ώρες υπομονετικά.
8. Μετακόμισα από Αθήνα στην Καβάλα. Την περιπέτεια αυτή μπορείτε να την διαβάσετε εδώ.
9. Έμαθα να μην πετάω λόγια του αέρα, αλλά να σκέφτομαι πραγματικά πριν μιλήσω. Την πρώτη φορά που μετά από ένα καυγαδάκι ερωτευμένων πέταξα τη φράση "θα χωρίσουμε", με κοίταξε πολύ σοβάρα και μου ζήτησε να μην την ξαναπώ, εκτός εάν την εννοούσα πραγματικά. Εννοείται ότι δεν την ξαναείπα. 
10. Έγινα μαμά του Παύλου. 
11. Έγινα μαμά της Άννας.
12. Έγινα μαμά της Δανάης.  

Για όλα τα παραπάνω και κυρίως τα τρία τελευταία, θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον άνθρωπό μου!