Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

Πώς παλεύεται το σύστημα;

Θυμόσαστε μια παλιά διαφήμιση που έλεγε: ¨Μην ανησυχείς, υπάρχει το σύστημα!¨;

Δε θέλω να πω τη μάρκα του προϊόντος, αλλά αν είσαστε στο τέλος της τρίτης ή τέταρτης δεκαετίας της ζωής σας, όπως εγώ (πόσο;;;;;) σίγουρα κάτι θα σας έρθει στο μυαλό! Έχουν τον τρόπο τους οι διαφημίσεις να μας μένουν κολλημένες στο πίσω μέρος του μυαλού μας, όσο κι αν νομίζουμε ότι τις ξεχάσαμε!

Για όλα, λοιπόν, υπάρχει ένα σύστημα στη ζωή μας. ´Ενα σύστημα για να μάθουμε να διαβάζουμε, ένα σύστημα για να μάθουμε να μετράμε, ένα σύστημα για να μάθουμε να υπακούμε τυφλά στις νόρμες και τους κανονισμούς του σχολείου, του φροντιστηρίου, του πανεπιστημίου, του στρατού (για τους άντρες), της εργασίας μας αργότερα και ούτω καθεξής.

Ένα σύστημα που μας βολεύει, που μας βάζει σε κουτάκια, που δεν αφήνει τη φαντασία μας ελεύθερη, που μας καταδικάζει σε μια αιώνια φυλακή του μυαλού μας. Που υπάρχει πάντα σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας και σε οποιαδήποτε παρέκκλιση απειλεί να πέσει και να μας αποκεφαλίσει.

Όμως εγώ θέλω να μιλήσω γι᾽ αυτούς τους λίγους, τους πραγματικά λίγους, που καταφέρνουν να ξεφύγουν από το σύστημα. Αυτούς που αντιστέκονται, που υψώνουν το ανάστημά τους και τη φωνή τους και τολμούν να παλέψουν εναντίον του συστήματος. Αυτούς που δε φοβούνται ή πιο σωστά αν και φοβούνται, δεν αφήνουν το φόβο τους να φανεί πιο δυνατός από τις ηθικές αρχές τους και τις αξίες τους. 

Ποιοι είναι, όμως, αυτοί; Πόσοι είναι; Και κυρίως γιατί δεν είμαστε όλοι. Γιατί δεν τολμάμε να υψώσουμε κι εμείς τη φωνή μας μπροστά σε ένα άδικο σύστημα; Γιατί δεν παλεύουμε με νύχια και με δόντια για να ανατρέψουμε όσα λάθη βλέπουμε (γιατί τα βλέπουμε, άλλο αν γυρίζουμε αλλού το κεφάλι μας); Γιατί ανεχόμαστε ακόμα μέσα στα σχολεία μας να μεγαλώνουν γενιές θυμάτων και θυτών και αυτών που νομίζουν ότι είναι απλοί παρατηρητές, αλλά στην ουσία είναι εξίσου ένοχοι με τους θύτες; 

Πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας όχι να μην ανέχονται το φαινόμενο του bullying, όχι να κατακρίνουν και να καταδίδουν στους δασκάλους και τους καθηγητές τους τους θύτες, αλλά να τους μάθουμε να σέβονται ο ένας τον άλλο. Να μάθουν να αναγνωρίζουν το διαφορετικό και να το αποδέχονται. Να τους μάθουμε από πριν ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί αλλά ίσοι. Να τους μάθουμε να απλώνουν το χέρι ακόμα και στους θύτες (ίσως περισσότερο σε αυτούς) και να τους χαρίζουν αγάπη, καλοσύνη, ζεστασιά.

Κι αυτό πρέπει να το μάθουμε στα παιδιά μας με το δικό μας παράδειγμα. Μόνο έτσι μαθαίνουν τα παιδιά, μέσω της μίμησης. Κι όχι με κούφιες νουθεσίες και φανφαρονισμούς. 

Γίνε εσύ η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο, έλεγε ο Γκάντι. 

Γίνε εσύ η αλλαγή που θες να δεις στα παιδιά σου, λέω εγώ. 
Κι έτσι ίσως ένας ένας κι αργότερα πολλοί μαζί καταφέρουμε να παλέψουμε το σύστημα!

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

Liebster award.... ένα βραβείο με αγάπη κι ένα χρωστούμενο μουσικό βραβείο!

Η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν είναι το πρώτο μου βραβείο, αλλά το δεύτερο. Δυστυχώς. όταν έλαβα το πρώτο, καθυστέρησα να κάνω την ανάρτηση που ήθελα και στη συνέχεια έμεινε μόνο στο προσχέδιο του blogger, περιμένοντας πότε θα βρω λίγο χρόνο να το ολοκληρώσω και να το δημοσιεύσω. 
Επειδή, όμως, όπως σίγουρα έχει καταλάβει όποιος διαβάζει ακόμα τα όσα ελάχιστα γράφω στο μπλογκοσπιτάκι μου, αργώ πααααααααάρα πολύ να ανεβάσω αναρτήσεις κι επειδή δεν ήθελα να το αφήσω πάλι, βρήκα την ευκαιρία να κάνω διπλή ανάρτηση....


Τα βραβεία είναι πάντα καλοδεχούμενα. Θα μου επιτρέψετε να αρχίσω ανάποδα, δηλαδή από το δεύτερο.




Η Μαργαρίτα και η Νίκη ή αλλιώς MommyWiki μου χάρισαν το Liebster Award και τις ευχαριστώ πάρα πολύ. Είναι δύο κορίτσια που έχουν πάντα κάτι ενδιαφέρον να μας πουν και τις διαβάζω με πολλή χαρά. 

Οι κανόνες του βραβείου είναι οι εξής: 

1) Ευχαριστείτε τον blogger που σας έχει προτείνει και αναρτάτε τη διεύθυνση του blog του. Συμπερίλαβετε στην ανάρτησή σας το εικονίδιο Liebster Award είτε με αντιγραφή και επικόλληση, είτε χρησιμοποιώντας το σα widget ἠ gadget.
2) Απαντάτε σε 10 ερωτήσει που θα σας θέσει ο blogger, ο οποίος σας απένειμε το βραβείο.
3) Προτείνετε άλλα 10 blogs με λιγότερους από 200-300 followers και συντάξτε μια λίστα ερωτήσεων για τα blog αυτά που οι κάτοχοί τους θα πρέπει να απαντήσουν.
4) Αναρτήστε την υποψηφιότητα για το βραβείο σε κάθε ένα από τα 10 blogs που έχετε επιλέξει και παρέχετε ένα link του post σας ώστε να ενημερωθούν οι κάτοχοι σχετικά με το βραβείο Liebster σε περίπτωση που δεν το γνωρίζουν.

Πάμε λοιπόν στις ερωτήσεις!

1. Γιατἰ ξεκινησες το blog;

Ξεκίνησα εντελώς αυθόρμητα, δεν το πολυσκέφτηκα να πω την αλήθεια! Μαγεύτηκα από τα blogs που ξεκίνησα να παρακολουθώ κι ένιωσα την ανάγκη να γράψω κάπου τις σκέψεις μου.

2. Τι σε ενθουσιάζει;

Με ενθουσιάζει η καλή διάθεση του άλλου. Πιστεύω πως όλα μπορούν να πάνε καλά στη ζωή μας, αρκεί να υπάρχει θετική διάθεση κι όταν τη συναντώ σε άλλους ανθρώπους, ενθουσιάζομαι, γιατί ξέρω ότι μόνο καλά πράγματα μπορούν να συμβούν!

3. Γιατί πιστεύεις ότι τα σχόλια και η επικοινωνία βοηθούν τους blogger και με ποιο τρόπο;


Κακά τα ψέματα, όλοι οι μπλόγκερ λατρεύουν τα σχόλια των αναγνωστών. Είναι μια επιβεβαίωση ότι όσα έγραψες άγγιξαν έναν άλλον άνθρωπο και μπήκε στον κόπο να σου γράψει δυο γραμμές (ή και παραπάνω)! Το πιο σημαντικό στην εποχή μας είναι η επικοινωνία και με όποιο τρόπο και αν επιτυγχάνεται, είτε δια ζώσης είτε ηλεκτρονικά, είναι αυτό που μας κρατάει σε εγρήγορση και μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε.

4. Για ποια πράγματα μιλάς στο blog σου;


Για τα παιδιά μου, βιολογικά και μη (τους μαθητές μου)! Για τις σκέψεις μου, τις ανησυχίες μου. Είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο.
5. Έχεις δημιουργήσει φιλικές σχέσεις με άλλους bloggers; Έχετε γνωριστεί προσωπικά;


Μόνο ηλεκτρονικές φιλίες προς το παρόν. Θα ήθελα όμως πάρα πολύ να γνωρίσω κάποιους από κοντά. Νομίζω ότι θα ταιριάζαμε κι εκτός διαδικτύου!

6. Πώς φαντάζεσαι το blog σου σε δύο χρόνια; Τι θα ήθελες να δεις να μεγαλώνει/αλλάξει και με ποιο τρόπο;


Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα. Δεν είμαι και πολύ τακτική στις αναρτήσεις μου και αυτό θα ήθελα να το αλλάξω. Να καταφέρω να αναρτώ έστω μία φορά την εβδομάδα κι όχι στη χάση και στη φέξη (όπως κάνω τώρα). 

7. Τι είναι αυτό που κάνεις καλύτερα;


Να είμαι μαμά. Όχι μόνο στα παιδιά μου, αλλά και στους φίλους μου και σε όσους αγαπάω. Να φροντίζω τους άλλους.

8. Πόσο χρόνο αφιερώνεις στο blog σου;


Ελάχιστο, δυστυχώς. Με τρία παιδιά δυσκολεύομαι να βρω χρόνο να λούσω τα μαλλιά μου, πόσο μάλλον να γράψω δυο λόγια. Θαυμάζω τις γυναίκες-μπλογκερ που τα καταφέρνουν με τρία, τέσσερα ή και παραπάνω παιδιά!

9. Πώς γεννιούνται οι αναρτήσεις σου;

Είναι θέμα της στιγμής. Αν υπάρχει κάτι που να με εμπνεύσει κι αν (λέω αν) υπάρξει λίγος χρόνος κενός στο ημερήσιο πρόγραμμα μου, τα καταφέρνω.
10. Ευχές για τον αναγνώστη.

 Να ευχηθώ τα τετριμμένα υγεία και αγάπη, αλλά και κάτι μη τετριμμένο, να έχουν την ικανότητα να διακρίνουν το σημαντικό από το ασήμαντο στη ζωή τους (να το ευχηθώ και για μένα αυτό το τελευταίο)!
  
Και τώρα σε ποιους το στέλνω:

Δέσποινα             mamadesekrisi.blogspot.com  
Αθηνά                 http://craft-cook-love.blogspot.gr 
Τριανταφυλλένια  koritsimalama.blogspot.com
Γιάννα                       to-imerologio-mias-mamas.blogspot.gr 
Μαρία                  mama365days.blogspot.gr
Κατερίνα              sundaysprojects.blogspot.com
Εύη                     http://mamasnpapasblog.blogspot.gr
Μαμά Πετούνια     http://mamamiapetounia.blogspot.gr

Κι επειδή είδα ότι το έχουν παραλάβει πολλά blog, θα σταματήσω εδώ τις απονομές. 



Πάμε τώρα και στο χρωστούμενο! Αυτό ήταν το πρώτο μου βραβείο και πολύ χαίρομαι που έχει σχέση με τη μουσική!

Η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει ακόμη και στο δρόμο (και μη με πείτε τρελή! Το λέω από μόνη μου.... χιχιχιχι).

Λοιπόν η καλή μου η Δέσποινα από το Μαμά σε κρίση μου χάρισε το 

Μουσικό Βραβείο 


με τους εξής όρους: 
1. Επιλέγεις 5 αγαπημένα σου τραγούδια.
2. Δίνεις το βραβείο σε 10 διαφορετικά blogs.

Ξεκινάμε: 

1. Το πιο αγαπημένο μου τραγούδι, "Εγώ δεν είμαι ποιητής" του αείμνηστου Νίκου Παπάζογλου:





2. Ένα τραγούδι για την ηλικία μου....:



3. Ένα τραγούδι που με γυρίζει στα φοιτητικά μου χρόνια:


4. Ένα τραγούδι για τα παιδιά μου:



5. Και τέλος ένα τραγούδι για τις ώρες που είμαι λίγο στα κάτω μου....:






Και επειδή έχει περάσει ήδη πολύς καιρός από τότε που κυκλοφόρησε αυτό το βραβείο.... το αφήνω ελεύθερο να το πάρει όποιος το θέλει!


Τα φιλιά μου!